| کد | jr-44458 |
|---|---|
| عنوان اول | لئون، پدرو پونس دو |
| عنوان دوم | راهب مسیحی و از نخستین فعالان در زمینه آموزش و پرورش ناشنوایان |
| نویسنده | جورج سولر |
| مترجم | لقمان سرمدی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد سوم |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 1111 |
| شماره صفحه (تا) | 1112 |
| زبان | فارسی |
| متن |
لئون، پدرو پونس دو ، راهب مسیحی و از نخستین فعالان در زمینه آموزش و پرورش ناشنوایان. تاریخ تولد او به درستی معلوم نیست؛ ولی متعلق به سده شانزدهم میلادی است. محل تولد او را شهر ساهاگون در ایالات لئون در شمال اسپانیا نوشته‌اند. در سوم نوامبر 1526 به عنوان راهب در صومعه بندیکتین در شهر زادگاه خود مشغول به جا آوردن نذر خود بود، اما مشخص نیست چه زمانی از صومعه سان سالوادور دِ اونا در کوههای شمال اسپانیا، انتقال یافت. پدرو پونس، باقی عمر خود را در همین صومعه گذراند. او در این صومعه, با دو پسر ناشنوای روحانی منطقه برلانگا یعنی جوآن فرناندز دِ ولاسکو آشنا شد. خانواده ولاسکو از سده سیزدهم, یکی از ثروتمندترین و قدرتمندترین خانواده‌های اسپانیایی بود. مارکویز, هشت فرزند داشت که پنج نفرشان ناشنوا بودند. دو پسر بچه ناشنوا به نامهای فرانسیسکو و پدرو به صومعه اونا راه یافتند. ناشنوایی در میان خانواده ولاسکو بسیار شایع بود و این امر به احتمال بسیار ناشی از ازدواجهای فامیلی در میان آنان بود. از این رو برای دور نگاه داشتن فرزندان ناشنوا از دید مردم و جلوگیری از بچه‌دار شدن آنها، همواره سعی کردند کودکان ناشنوا را به صومعه‌ها بفرستند. دون فرانسیسکو و دون پدرو, در 1546 و پیش از مرگ پدر خود به صومعه اونا فرستاده شدند. در این زمان آنها به ترتیب نُه و دوازده ساله بودند. بر اساس آنچه دون بالتازار دو زونیگا اظهار داشته است, این دو مدت کوتاهی پس از ورود به صومعه, با پدرو پونس بسیار صمیمی شدند و همین موجب شد که مسئولیت و سرپرستی آنان به پدرو پونس واگذار شود. از آنجا که پدرو پونس علاقه بسیاری به آنها داشت، از معلولیتشان بسیار رنج می‌برد؛ از این رو به فکر یافتن شیوه‌هایی برای آموزش به آنها افتاد تا سخن گفتن را به آنان بیاموزد. دون فرانسیسکو تا اندازه‌ای می‌توانست صحبت کند؛ اما پیشرفت دون پدرو چشمگیرتر بود تا جایی که او نوشتن، صحبت کردن و خواندن را فراگرفت و می‌توانست کتابهای ایتالیایی و لاتین را بخواند و بفهمد. دون پدرو گاهی برای ملاقات با خواهرش، اینس به شهر سالامانکا می‌رفت و فرزندان او با بهره‌گیری از حرکات دستان خود، با موفقیت آموزشی دایی خود، دون پدرو، صحبت می‌کردند. دون پدرو با نوشتن واژه‌های اسپانیایی, کار خود را آغاز کرد و سپس تلفظ واژه‌ها و کلمات را با کمک انگشتان دست فراگرفت. او با بهره‌گیری از همین مهارتها خواندن تاریخ را آغاز کرد و سرانجام زبان لاتین را نیز به خوبی فراگرفت. راهبان صومعه بندیکتین برای برقراری ارتباط و گفت‌وگو بدون شکستن سکوت، اشارات و علایم خاصی را ابداع کردند و از آنها برای گفت‌وگو با همدیگر استفاده کردند. در اساسنامه و قواعد ناظر بر صومعه موسوم به وتوس دیسیپلینا موناستیکا ، به جزئیات دقیق این اشارات و علایم که در صومعه‌های فرانسه مورد استفاده قرار می‌گرفته‌اند، اشاره شده است. این مجموعه که در 1726 در پاریس منتشر شد، حاوی بیش از چهارصد نشانه و علامت است. از آنجا که سایر اعضای ناشنوا در خانواده ولاسکو زیر نظر مانوئل رامیرز دو کاریون و خوان پابلو بونت تحت آموزش قرار گرفتند، کاملاً بدیهی است که این پیشگامان در حوزه آموزش ناشنوایان از روش و شیوه پدرو پونس در فعالیتهای خود الهام گرفته باشند. او در 1584 درگذشت. مأخذ: GEDPD, Vol. 2, P. 295-296. جورج سولر ترجمه لقمان سرمدی |
| تاریخ ثبت در بانک | 9 بهمن 1399 |