مقاله مجموعه

کد jr-44410  
عنوان اول کودکان ناشنوا، تشخیص  
عنوان دوم تشخیص ناشنوایی در کودکان  
مترجم راضیه افتخاری  
عنوان مجموعه دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد سوم  
نوع کاغذی  
ناشر موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم  
سال چاپ 1388شمسی  
شماره صفحه (از) 1037  
شماره صفحه (تا) 1038  
زبان فارسی  
متن کودکان ناشنوا، تشخیص، تشخیص ناشنوایی در کودکان.
عدم تشخیص زود هنگام اختلالات شنوایی کودکان، یکی از معضلات سلامت عمومی ‌است. میانگین سنی برای تشخیص اختلالات شنوایی، دو تا سه سالگی است، اما بهتر است با تشخیص سریع‌تر، هر چه زودتر آن را درمان کرد. عدم تشخیص و درمان به موقع فقدان و نواقص شنوایی در کودکان منجر به تأخیر گفتار و توسعه زبانی شده و می‌تواند باعث بُروز مشکلات عاطفی، اجتماعی و تحصیلی گردد. به طور ایده‌آل، پزشکان باید مشکلات شنوایی نوزادان را پیش از سه ماهگی تشخیص دهند تا بتوانند معالجه را از شش ماهگی آغاز کنند.
والدین، معمولاً نخستین کسانی هستند که متوجه فقدان شنوایی کودکان خود می‌شوند. بیماری هرچه زودتر تشخیص داده شود, به همان میزان، پیشگیری از تأخیر یادگیری و زبان آموزی نیز، موثرتر واقع خواهد شد. هر کودکی که در گذشته دچار عفونتهای پی‌درپی گوش گردیده و یا دارای علایم ضعف شنوایی از جمله: دنبال نکردن مسیر صدا، ضعف بیانی و یا مشکلات رفتاری است، باید هرچه سریع‌تر مورد آزمایش شنوایی قرار گیرد.
در صورت تشخیص نواقص شنوایی از سوی والدین یا پزشک، پرستار کودک می‌تواند معاینه شنوایی را برای کودکان پیش مدرسه‌ای انجام دهد. نوزادان و کودکانی که چهار دست و پا راه می‌روند, به آزمایشهای ویژه‌ای نیازمندند. چنانچه کودک دارای ترشحات گوش میانی باشد، لازم است متخصص اطفال تا هنگام از میان رفتن آن، همواره کودک را معاینه کند. اگر پس از گذشت چند ماه، این ترشحات از بین نرفت, باید با یک متخصص گوش و حنجره مشورت شود. چنانچه پرستار و یا والدین، کوچک‌ترین تردیدی درباره طبیعی بودن شنوایی یا گفتار کودک خود داشته باشند، باید موضوع را با مسئول مراقبتهای کودکان، در میان گذارد و انجام سنجش شنوایی برای کودک ضروری است. آزمایش شنوایی را می‌توان درباره ترشحات گوش انجام داد. در حقیقت از آنجا که این آزمایش، نشان‌دهنده میزان فقدان شنوایی است، اطلاعات ارزشمندی را در این باره در اختیار ما قرار می‌دهد. کودکانی که مجرای شنوایی آنان، با ترشحات گوش (موم) مسدود گردیده، مورد آزمایش شنوایی قرار نمی‌گیرند. این موم، باید پیش از انجام هرگونه آزمایش، خارج شود. لزوم انجام آزمایشهای شنوایی، در موارد زیر است:
کودکانی که در معرض خطرات جدی قرار دارند, از جمله: کودکان مبتلا به ناهنجاریهای جمجمه یا صورت، تولد پیش از موعد، عفونت درون رحمی، مننژیت، شرایط ژنتیکی مرتبط با فقدان شنوایی و یا کودکانی که در خانواده آنان فقدان شنوایی مشاهده شده است؛ کودکانی که گفتار و یا زبان‌آموزی آنان با تأخیر مواجه شده (مانند کودکی که در شش ماهگی قادر به غان و غون کردن نیست و یا در هجده ماهگی، نمی‌تواند تکلم یک کلمه‌ای و یا در دو سالگی تکلم دو کلمه‌ای داشته باشد)؛ والدینی که نگران شنوایی کودکان خویش‌اند.
فقدان شنوایی در بعضی موارد، ممکن است به‌رغم گفتار طبیعی، به وجود آید. کودکانی که پرده گوش آنان به علت وجود موم و یا داشتن مجرای شنوایی کوچک، قابل رویت نیست، (ابتدا باید مجرای شنوایی آنان پاکسازی شده و سپس متخصص گوش و حنجره آن را ارزیابی کند). روشهای مختلفی برای آزمایش شنوایی کودکان وجود دارد:
آزمایش رفتاری: آزمایش رفتاری، روش مناسبی برای ارزیابی شنوایی است و لازم است در همه کودکان (حتی در نوزادان بزرگ‌تر) مورد استفاده قرار گیرد. در این آزمایش، کودک در یک محفظه ضد صدا قرار می‌گیرد تا واکنش وی نسبت به صدا، بررسی و مشاهده شود (حتی نوزادان یک یا دو ماهه نیز، از صداهای خیلی بلند می‌ترسند). کودکی که به صدای بلند واکنش نشان نمی‌دهد، ممکن است دچار اختلالات شنوایی باشد. با وجود این, تنها ترس از صدای بلند نمی‌تواند نشان دهنده فقدان شنوایی باشد. در نوع دیگری از آزمایش به نام واکنش بصری شنوایی‌سنجی، نوزاد با شنیدن صدا، منبع صدا را جست‌وجو می‌کند. در این روش، کودک می‌آموزد که با ایجاد سر و صدا، اسباب بازیهایی که در اطراف وی قرار گرفته‌اند، روشن می‌شوند. به این ترتیب، با شنیدن صدا، به اشیای نورانی اطراف خود نگاه می‌کند. چنانچه کودک به اشیا توجهی نداشته باشد، بدین معناست که صدایی نشنیده است. روش دیگر، شنوایی‌سنجی با بازی شرطی شده، است. از این روش، می‌توان برای کودکانی که چهار دست و پا راه می‌روند تا کودکان سه تا چهار ساله استفاده کرد.
در این روش، کودکان با شنیدن صدا، یک اسباب بازی را در جعبه‌ای قرار می‌دهند. نگذاشتن اسباب بازی در جعبه نشان‌دهنده فقدان شنوایی است. در روش دیگری به نام شنوایی‌سنجی خنک‌کننده، کودکان چهار سال به بالا، هدفونهایی را بر سر می‌گذارند و پس از شنیدن صدا، دست خود را بالا می‌برند. برای سنجش شنوایی کودکان بزرگسال‌تر، از دستگاه ارتعاش دهنده استخوان گوش، استفاده می‌شود. با استفاده از این روش، تشخیص اختلالات شنوایی در گوش میانی یا داخلی و در مواردی که هر دو گوش دارای شنوایی یکسان نیستند, آسان‌تر می‌شود. این روش، با رسانایی استخوان گوش انجام می‌شود.
مأخذ:
EDHD, P. 45-46.
ترجمه راضیه افتخاری  
تاریخ ثبت در بانک 27 دی 1399