| کد | jr-44407 |
|---|---|
| عنوان اول | کنیا |
| عنوان دوم | وضعیت ناشنوایی و ناشنوایان در این کشور |
| مترجم | لقمان سرمدی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد سوم |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 1031 |
| شماره صفحه (تا) | 1033 |
| زبان | فارسی |
| متن |
کنیا، وضعیت ناشنوایی و ناشنوایان در این کشور. کنیا از میراث فرهنگی غنی‌ای برخوردار است؛ زیرا در این کشور، خانواده‌ها به هم وابسته‌اند و این امر آنها را قادر به ارضای نیازهای اقتصادی و اجتماعی افراد آن جامعه بدون هیچ‌گونه تبعیضی کرده است. آنچه که خیلی مهم است, وظایف متقابل به جامعه و افراد آن در بهبود بخشیدن به انجام کارهاست؛ بدین معنا که اگر جامعه‌ای در کاری پیشرفت و ترقی کند، در واقع افراد آن جامعه نیز، در این پیشرفت سهیم خواهند بود. سالهای بسیاری است که کشور کنیا از لحاظ اقتصادی و اجتماعی چنان رشد چشمگیری داشته است که توانسته در نوع زندگی جوامع تغییراتی ایجاد کند. در نتیجه چنین تغییراتی سازمانهای شبانه‌روزی به طور رایگان خدماتی از قبیل بهداشت، درمان و آموزش در اختیار معلولان, از جمله ناشنوایان قرار می‌دهد. در کشور کنیا، کسانی پذیرای چنین خدماتی هستند که به دلیل ضعف سیستم فیزیکی و اختلالات مکانیسم شنیداری، به اندازه کافی قادر به شنیدن نیستند. آموزش: دولت با فراهم کردن آموزش ابتدایی مستقل جهانی برای کلیه کودکان، امتیازات ویژه‌ای را وقف رشد آموزشی جامعه می‌کند. در مجموع برای رشد آموزشی ناشنوایان، اهداف خاصی وجود دارد که عبارت‌اند از: رشد همه جانبه افراد از لحاظ روانی، ذهنی، اجتماعی و فیزیکی به بالاترین حد ممکن؛ رشد تواناییهای بالقوه، سازنده و فعال کسانی که سرمایه‌های کشور به شمار می‌آیند؛ رشد افراد برای رسیدن به مرحله کامل‌تری از استقلال در زندگی شخصی خود. در سراسر کنیا، 26 مدرسه ویژه ناشنوایان وجود دارد که سالانه حدود دو هزار کودک را ثبت‌نام می‌کند که در میان این مدرسه‌ها، 22 واحد آن به صورت شبانه و 4 واحد آن روزانه است. متأسفانه، مشکل شنیداری شمار بسیاری از کودکان, به صورت ناشناخته باقی‌مانده و در مدرسه‌های عادی مشغول تحصیل‌اند. شانس کمی برای شناسایی این کودکان وجود دارد، اما در برخی کشورهایی که مجهز به امکانات هستند, برنامه‌های تکمیلی برای شناسایی وجود دارد. برای آسان‌تر کردن خدمات مشاوره‌ای تکمیلی و شناسایی ناشنوایان، برنامه‌ای سیار در دو شهر بزرگ نایروبی و ناکورو ، به اجرا درآمده است. بعضی از کودکان ناشنوای زیر پنج سال، با استفاده از روش شنیداری ـ شفاهی, معلمان سیار و همچنین راهنمایی والدین، آموزش پیش‌دبستانی فشرده‌ای را برای شرکت در مدرسه‌ها و واحدهای مناسب یاد می‌گیرند. هدف از ایجاد آموزش ابتدایی برای دانش‌آموزان ناشنوا، گسترش استعدادها و تواناییهای ناشناخته فیزیکی، روانی و ارتباطی آنها برای رسیدن به آموزش دوره متوسطه است. بنابراین، برای توانا ساختن دانش‌آموزان ناشنوا در کسب مهارتهای ارتباطی، مهارتهایی در محور صنعت و شغل که شامل تکنیکهای تجارت و کشاورزی است، به عنوان بخشی از برنامه‌های آموزشی تدریس می‌شود. معلم هر کلاس کاملاً نسبت به موضوعات کارشناسی دانش‌آموزان آن کلاس مسئول است. در صورت امکان، یک یا چند معلم کارشناس و متخصص مدرسه‌های استثنایی برای دانش‌آموزان ناشنوا فرستاده می‌شوند. در این کلاسها، نسبت معلمان به دانش‌آموزان هیچ وقت بیشتر از یک به دو نمی‌شود و میانگین ثبت‌نام سالانه حدود 120 نفر است. این گونه مدرسه‌ها حامی و پشتوانه دانش‌آموزان ناشنوا هستند. واحدهای استثنایی کودکان ناشنوا که وابسته به مدرسه‌های عادی ابتدایی‌اند، مستقیماً زیرنظر مدیریت کمیته خاص مدرسه‌هاست. این واحدهای استثنایی به عنوان یک بخش مکمل برای مدرسه‌ها هستند و مانند هر کلاس دیگری از توجه و اهمیت یکسانی برخوردارند. دولت کنیا به مدیران و مسئولانی که علاقه‌مند به ایجاد خدماتی برای ناشنوایان‌اند، اجازه می‌دهد از طریق مسئولان خود در مناطق مختلف اقدام کنند. یک برنامه ملی سوادآموزی برای بزرگسالان وجود دارد که یک خدمت آموزشی برای نیازمندان, به ویژه ناشنوایان است. اقتصاد: کنیا مانند بسیاری از کشورهای در حال توسعه، مشکل بیکاری و افزایش هزینه زندگی را داشته است که این امر باعث کاهش فرصتهای شغلی برای معلولان, به ویژه ناشنوایان شده است. کنیا کشوری حاصلخیز در زمینه کشاورزی است. به همین سبب از رشد و توسعه مناطق روستایی که براساس محصولات و صنایع دایمی است، حمایت می‌شود. با وجود سطح بالای نمودارها در زمینه بیکاری و نیمه بیکاری در میان افراد قوی‌بنیه، از نظر دستمزد، مناطق شهری, فرصتها و موقعیتهای مناسبی را برای کارگران, به ویژه ناشنوایان فراهم می‌کنند. هنگامی که به ناشنوایان پیشنهاد کاری داده می‌شود, آنها بدون عذر و بهانه‌ای آن را می‌پذیرند. ناشنوایان برای استخدام در کاری نسبت به همه مردم حقوق عادی و معمولی دارند؛ اگرچه بعضی از عقاید و اعتقادات قدیمی درباره معلولان، آنها را در انجام برخی کارها محدود می‌کنند. متأسفانه در بیشتر مناطق روستایی که نود درصد مردم در آنجا سکونت دارند, استخدام شغلی ندارند؛ به ویژه در زمینهای کشاورزی که کارفرمایان ناشنوایی را برابر با عجز و ناتوانی می‌دانند. در چنین مواردی ناشنوایان تلاش برای خود اشتغالی می‌کنند. آنها نه تنها تلاش می‌کنند محصولات خود را برای مصرف روزانه خود افزایش دهند، بلکه برای فروش آنها نیز تلاش می‌کنند. آنها از طریق تابلوهای بازاریابی و یا شرکتهای تعاونی محلی, به خرید و فروش می‌پردازند. ناشنوایان دیگری که ساکن مناطق روستایی هستند, در بعضی زمینه‌ها چون خیاطی، بافندگی، چرم‌سازی و صنایع محلی آموزشهایی دیده‌اند که از این طریق می‌توانند مغازه‌های کوچکی در مراکز تجاری راه‌اندازی کنند و در آن به صورت گروهی و یا فردی مشغول به کار شوند. از درآمد چنین تجارتهای کوچکی، این افراد می‌توانند از نظر مالی تأمین شده و روی پای خود بایستند و زندگی ساده‌ای را برای خانواده‌هایشان فراهم کنند. آمار دقیقی از ناشنوایان شاغل در کنیا در دسترس نیست، اما دولت درصدد وضع قانونی درباره استخدام معلولان است؛ هر چند ناشنوایان، چه در مناطق روستایی و چه شهری، همیشه از سوی سازمانهای مختلف دولتی و همچنین شرکتهای خصوصی حمایت می‌شوند. ارتباطات: وزارت آموزش پایه، خاطرنشان می‌کند که هیچ کدام از برنامه‌های آموزشی مدرسه‌ها و یا ارتباطات نمی‌توانند به طرز مفیدی پاسخگوی نیازهای ناشنوایان باشند که این مطلب از زبان خود ناشنوایان نیز مطرح شده است. بنابراین، هیئت دولت، روشهای ارتباطی دیگر, از قبیل ارتباطات همزمان را معرفی می‌کند. به رغم مشکلات ناشی از ارتباطات، بیشتر کودکان از اقلیتها و نژادهای مختلف قومی، باعث ایجاد مشکلات بسیاری در زبان آموزش در مدرسه‌ها می‌شوند. دولت برای حل این مشکل, خط‌مشی را برای تمام کودکان تعیین کرده است که همه کودکان باید در سالهای اول تولد به یادگیری زبان مادری بپردازند و سپس روی به زبان ملی بیاورند و در آخر به یادگیری زبان انگلیسی و کیزواهیلی بپردازند. امروزه مسئولیت تأمین خدمات اجتماعی برای ناشنوایان بر عهده وزارتخانه‌های دولت, از قبیل وزارت بهداشت، آموزش مقدماتی و خدمات اجتماعی و فرهنگی است. این وزارتخانه‌ها، نقش مهم و حیاتی را در به دست آوردن اطلاعاتی درباره شناسایی ناشنوایان، مداخلات اولیه، پیشگیری و برنامه‌های درمانی ایفا می‌کنند. وزارت بهداشت، برنامه‌های پیشگیری و درمانی را از طریق خدمات بهداشتی مربوط به مادران، برنامه‌های غذایی و درمان با دارو اجرا می‌کند. وزارت آموزش مقدماتی، اطلاعاتی را درباره آموزش تهیه می‌کند. این وزارتخانه، اطلاعاتی را در مدرسه‌ها، جامعه و بخشهای اجرایی منتشر می‌کند. همچنین اطلاعاتی را که از طریق شبکه اطلاع رسانی در مدرسه‌ها و مجمع عمومی پخش می‌شود هماهنگ می‌سازد. وزارت فرهنگ و خدمات اجتماعی, اطلاعاتی را درباره بازیابی شغلی، موقعیتهای تفریحی و کاریابی در دسترس عموم قرار می‌دهد. در مجموع می‌توان بهترین منابع اطلاعاتی را مراکز زیر در کنیا دانست: تربیت معلم کامونجا , محل آموزش معلمان متخصص برای ناشنوایان؛ بیمارستان ملی کنیاتا , محل ارزشیابی و تشخیص ناشنوایی؛ جامعه ناشنوایان کنیا, مسئول راه اندازی خدمات درمانگاهی در شهرهای مهم. در پایان می‌توان پیش‌بینی کرد دانشگاه کنیاتا که مرکز اطلاع رسانی آموزشهای ویژه در رشته‌های پیشرفته است و موسسه آموزش ویژه کنیا، در آینده به عنوان یکی از مراکز تحقیقاتی عمیق و فشرده خواهد شد. مأخذ: GEDPD, Vol. 2, P. 127-129. ترجمه لقمان سرمدی |
| تاریخ ثبت در بانک | 27 دی 1399 |