کد | jr-44400 |
---|---|
عنوان اول | کمیته بینالمللی ورزش ناشنوایان |
عنوان دوم | تشکل هماهنگکننده امور ورزشی ناشنوایان و ایجاد رقابت و مسابقه بین آنها |
نویسنده | جرالد ام. جوردن |
نویسنده | کارول تورکینگتن |
مترجم | راضیه افتخاری |
عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد سوم |
نوع | کاغذی |
ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
سال چاپ | 1388شمسی |
شماره صفحه (از) | 1020 |
شماره صفحه (تا) | 1022 |
زبان | فارسی |
متن |
کمیته بینالمللی ورزش ناشنوایان ، تشکل هماهنگکننده امور ورزشی ناشنوایان و ایجاد رقابت و مسابقه بین آنها. بازیهای جهانی ناشنوایان, شامل بازیهای المپیک ویژه ورزشکاران ناشنواست. این بازیها از زمان تأسیس در پاریس در 1924 تا کنون, هر چهار سال یک بار برگزار شده است. این بازیها به دو قسمت بازیهای تابستانی و زمستانی تقسیم میشود. مسئولیت سازمانی این بازیها برعهده کمیته بینالمللی ورزش ناشنوایان است که قضاوت کلیه رقابتهای ناشنوایان را در سراسر جهان به عهده دارد. کمیته بینالمللی با بسیاری از فدراسیونهای ملی ورزشی ناشنوایان همکاری میکند و این فدراسیونها در آن نماینده دارند. کمیته اجرایی، متشکل از یک ناشنوا از هر کشور به برنامهریزی میپردازد. کلیه فعالیتهای مربوط به کنگره و کنفرانسهای بینالمللی این کمیته، به زبان گستونو برگزار شده و از هیچ رابطی نیز، استفاده نمیشود. این سازمان متشکل از داوطلبان است و هزینه آن با دریافت حق عضویت، جریمهها و فروش بلیط رقابتها، تأمین میشود. پستهای کمیته بینالمللی از سوی یک کمیته اجرایی که متشکل از اعضای فدراسیونهاست، تعیین میشوند. تاریخچه: عموماً ناشنوایان، ورزش را وسیلهای جذاب برای رفع نیازهای تفریحی خود میدانند. قوانین این بازیها به روشنی تعریف شده است و به استثنای بعضی از رشتههای ورزشی، شنوایی عامل مهمی در آن به شمار نمیرود. از آنجا که تیمهای ناشنوایان اغلب با افراد عادی رقابت میکردند, بزرگترین سودی که نتیجه این رقابتها در بر داشت تعامل میان شرکت کنندگان بود و مشکلات ارتباطی مانع این امر نمیشد. در نتیجه, رقابت تیمهای ناشنوایان با یکدیگر باعث شادی و لذت بیشتر آنان میشد. با گذشت دهها سال از رقابتهای بینالمللی با سایر تیمهای ناشنوایان، آنان تصمیم گرفتند بازیهای المپیک مخصوص به خود را به وجود آورند. در 1924 شش کشور بلژیک، چکسلواکی، فرانسه، انگلیس، هلند و لهستان, در استادیوم پرشینگ در پاریس گرد هم آمدند و نخستین رقابتهای جهانی ناشنوایان را برگزار کردند. رقابتهایی که برگزار شد عبارت بودند از: دو و میدانی، شنا، فوتبال، دوچرخهسواری و تیراندازی. در همان زمان، شرکت کنندگان تصمیم گرفتند سازمانی را برای تنظیم رقابتهای آینده تشکیل دهند و بدین ترتیب کمیته بینالمللی ورزش ناشنوایان با مدیریت ای. روبنز آلکایز (از فرانسه) و ای. دِرِس (از بلژیک) به عنوان منشی کمیته، بنیانگذاری شد. سازمان: این کمیته در راستای خط مشی کمیته بینالمللی المپیک، انجام وظیفه میکرد. این سازمان شامل فدراسیونهای مالی ورزش ناشنوایان است و یک کمیته اجرایی متشکل از هشت عضو از کشورهای مختلف، آن را اداره میکند. کلیه مقامات و نمایندگان باید از میان ناشنوایان انتخاب شوند. تمام جلسات در سطح داخلی و همچنین اجلاس دوسالانه این کمیته، به زبان اشاره بینالمللی, گستونو, برگزار میشود و از هیچ رابطی نیز، استفاده نمیشود. فدراسیونهای جدیدی که خواستار عضویت در این کمیتهاند, باید نماینده ورزشکاران ناشنوا در کشورهای خود باشند و کمیته ملی المپیک کشور خود را به رسمیت بشناسند. بیشتر اعضای هیئت مدیره این کمیته را ناشنوایان تشکیل میدهند. اعضای کمیته اجرایی، برای چهار سال انتخاب میشوند و هیچ محدودیتی در تعداد دورههای انتخاب وجود ندارد. مقامات کمیته بینالمللی ورزشی ناشنوایان از میان اعضای کمیته اجرایی انتخاب میشوند. اعضای کمیته بینالمللی ورزش ناشنوایان را داوطلبان تشکیل داده و هیچ حقوقی به آنان پرداخت نمیگردد. درآمد این کمیته از راه دریافت حق عضویت، جریمههای مختلف و هزینه رقابتها تأمین میشود. رکوردهای به دست آمده در این رقابتها، تدوین گردیده و سالانه منتشر میشود. یک نشریه هر سه ماه یکبار، نتایج رقابتهای بینالمللی را منتشر میسازد. در 1966 کمیته بینالمللی، جام پراعتبار المپیک را به پاس خدمات عالی کمیته بینالمللی ورزش ناشنوایان در برگزاری رقابتها و احیای روح المپیک، به آن اعطا کرد. رقابتها: ورزشهای تابستانی، هر سال یکبار و ورزشهای زمستانی هر دو سال یکبار برگزار میشود. کشورهای میزبان شش سال پیش و با آرای اکثریت، انتخاب میشوند. این رقابتها براساس اصول و قوانین بازیهای المپیک برگزار میشود و از حمایت کمیته بینالمللی المپیک، برخوردار است. شرکت کنندگان در این رقابتها باید از شنوایی متوسط برخوردار باشند تا بتوانند کلام بالاتر از 55 دسیبل را بشنوند و بدین ترتیب واجد شرایط شرکت در این رقابتها شناخته شوند. همچنین یک آواسنج نیز، باید پیش از شروع رقابتها در اختیار کمیته قرار گیرد. پیش از شروع رقابتها یک متخصص شنواییسنجی، معاینات دقیقی از شرکت کنندگان میکند و پس از رقابتها نیز، دوباره آنان را معاینه میکند. از 1924، رقابتهای تابستانی هر چهار سال یکبار برگزار میشود. این رقابتها در زمان جنگ جهانی دوم برگزار نشد. رقابتها در رشتههای زیر برگزار میشود: دو و میدانی، شنا، فوتبال، دوچرخهسواری، تیراندازی، تنیس، تنیس روی میز، بدمینتون، هندبال، بسکتبال، والیبال و واترپلو. به استثنای کشتی، دوچرخهسواری، فوتبال و واترپلو، کلیه رقابتهای دیگر برای بانوان نیز، برگزار میشود. مدالهای طلا، نقره و برنز به سه برنده اول و دیپلم افتخار به شش نفری که جایگاه اول تا ششم را به خود اختصاص دادهاند اعطا میگردد. در مراسم اعطای جوایز، پرچم کشور برنده به اهتزاز در میآید و سرود المپیک نواخته میشود. در بازیهای زمستانی، رقابتها تنها به اسکی کوهستانی و اسکی شمال اروپا (مخصوص کشورهای شمالی) و اسکیت سرعت، محدود میشود. این بازیها با مراسمی باشکوه آغاز میشود و شامل رژه ورزشکاران و برافراشتن پرچم کمیته ورزش بینالمللی ناشنوایان است. در این رقابتها مشعل المپیک روشن نمیشود، اما با حمایت و اجازه کمیته بینالمللی المپیک، پرچم المپیک به اهتزاز در میآید. رقابتهای ناشنوایان پیرو قوانین المپیک است. با وجود این تغییراتی در قوانین به وجود آمده تا بتواند علایم شنیداری را برای ناشنوایان قابل رویت سازد. برای نمونه, در چهاردهمین دوره این رقابتها که در 1981 در شهر کلن فرانسه برگزار شد, تپانچهای که آغاز رقابت را اعلام میکند باعث روشن شدن نورهایی میشد که در قسمت جلوی موانع شروع قرار داده شده بودند. داوران نیز، افزون بر دمیدن در سوت، پرچمهای خود را نیز، تکان میدادند. بعضی از ورزشکاران که توانایی شنیدن را دارند, با شنیدن صدای سوت داور، رقابت را متوقف میکنند و بدین ترتیب سایر ورزشکاران نیز، متوجه اعلام پایان رقابت میشوند. برخی نیز، متوجه حرکت پرچم میشوند. در این رقابتها ورزشکاران از هیچ وسیلهای استفاده نمیکنند. مآخذ: EDHD, P. 56; GEDPD, Vol. 1, P. 198-199. جرالد ام. جوردن ؛ کارول تورکینگتن ترجمه راضیه افتخاری |
تاریخ ثبت در بانک | 27 دی 1399 |