| کد | jr-44359 |
|---|---|
| عنوان اول | کاتولیک |
| عنوان دوم | دیدگاهها، برنامه‌ها و فعالیتهای پیروان این مذهب در عرصه ناشنوایی |
| نویسنده | سیستر اِم آلورنا هولیس |
| مترجم | لقمان سرمدی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد سوم |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 969 |
| شماره صفحه (تا) | 972 |
| زبان | فارسی |
| متن |
کاتولیک ، دیدگاهها، برنامه‌ها و فعالیتهای پیروان این مذهب در عرصه ناشنوایی. بدون برنامه‌های کلیسا برای ناشنوایان، شرایط فعلی آموزش ناشنوایان باید به صد سال دیگر موکول می‌شد. انگیزه پیشگامان این برنامه‌های اولیه، آرمانهای دینی بود و به ارزشهای انسانی اعتقاد داشتند. برنامه‌های ابتکاری کلیسا، با برنامه‌های حمایت مالیاتی دولت, گسترش یافتند و نفوذ گروههای دینی در جوامعی که به سوی سکولاریسم پیش می‌رفتند، کاهش یافت. اگر چه به نظر می‌رسید کلیسا نقش رهبری را از دست می‌دهد، تأثیری دایمی بر زندگی ناشنوایان داشت. با افزایش آگاهی از اهمیت برنامه‌های کلیسا, عصر جدیدی آشکار شد و بسیاری، اعم از شنوا و ناشنوا، به حرفه کشیشی روی آوردند. تقریباً پنجاه میلیون کاتولیک در امریکا زندگی می‌کنند که از آنها دست کم صد هزار نفر ناشنوا هستند. برای رفع نیازهای این افراد، 92 اسقفنشین, از 167 اسقفنشین کلیسا, حقوقبگیرانی را برای خدمت به کاتولیکهای ناشنوا منصوب کرده‌اند. شمار کسانی که به این عنوان کار می‌کنند، در اسقف‌نشینهای مختلف, متفاوت است. مشکل می‌توان نام کسانی که با کاتولیکهای ناشنوا, کار کشیشی را انجام می‌دهند، ذکر کرد؛ زیرا شرایط همواره تغییر می‌کند؛ اما تقریباً چهارصد نفر با مهارتهای متفاوت, تمام وقت، پاره وقت و داوطلب, در این زمینه کمک می‌کنند. آغاز همکاری کلیسای کاتولیک با ناشنوایان: از نظر تاریخی، می‌توان گفت کلیسای کاتولیک، خدمات خود را به ناشنوایان امریکا، در پانزدهم آوریل 1817 در کانتیکت آغاز کرد. در آن تاریخ، آسایشگاه کرولالهای امریکا، در هارتفورد ، به عنوان نخستین مدرسه دایمی دانش‌آموزان ناشنوا در امریکا گشایش یافت. موسس مدرسه، توماس هاپکینز گالودت، یک کارشناس آموزشی کرولال به نام لورنت کلرک را از فرانسه دعوت کرد. جان چوروس ، به عنوان اسقف بوستن و مسئول ایالت کانتیکت, به مدرسه هارتفورد مساعدتهای ویژه نمود. البته وقتی کلرک به مذهب پروتستان روی آورد و بچه‌های کاتولیک را به سوی خود جذب کرد، فعالیتها در اولین مراحل خود, کاهش یافت. یکی از برنامه‌ها, شرکت دانش‌آموزان در تمرینهای کلیسای پروتستان بود؛ البته تا 1896, هیچ کشیش کاتولیکی اجازه ورود به مدرسه و کمک به دانش‌آموزان ناشنوا را نداشت. تأسیس مدارس خصوصی کاتولیک برای کودکان ناشنوا, عامل مهمی بود که ایمان را در میان ناشنوایان امریکایی زنده نگه داشت. این تأثیر, با افتتاح انجمن سنت جوزف برای ناشنوایان در سن لوئیز میزوری، به دست خواهران سن جوزف کاروندلت در 1837 آغاز گردید و با بازگشایی مدرسه سن مری در بوفالو نیویورک، در 1859 بیشتر شد. چند مدرسه کاتولیک دیگر برای ناشنوایان نیز در قرن نوزدهم دایر شد؛ از جمله سنت جوزف در برونکس نیویورک (1869)، سنت جان در میلواکی ، وسیکانسین (1876)، افتای در شیکاگو در ایلینوی (1890)، انجمن چین چوبا در نیواورلینز در لویزیانا (1895)، سن جوزف در اوکلند کالیفرنیا (1895) و مدرسه بوستن در راندولف ماساچوست (1899). همچنین, شش مدرسه کاتولیک دیگر در قرن بیستم تأسیس شد: سن گابریل در پورتوریکو (1902)، موسسه دیپل در پیتزبورگ پنسیلوانیا (1908)، موسسه یادبود اسقف اعظم رایان (1912)، مدرسه سن ریتا (1915) و سن فرانسیس دیسلز , هر سه در بروکلین نیویورک (1960) و مدرسه کلیری در لانگ آیلند نیویورک (1963). پس از آنکه مدرسه افتا در شیکاگو در اوایل دهه 1950 تعطیل شد، موسسات خیریه کاتولیک، کلاس درس ویژه‌ای برای دانش‌آموزان ناشنوا در مدارس روزانه کاتولیک بازگشایی کردند که نخستین آنها, سنت مل- هولی‌گاست بود. طرح تهیه اتاقهای مجزا در مدارس روزانه، به دانش‌آموزان اجازه می‌داد که در خانه زندگی کنند و با کودکان شنوا بزرگ شوند؛ در حالی که آموزش تخصصی دریافت می‌کنند. برنامه تثلیث مقدس در 1957 با یک اتاق برای دانش‌آموزان ناشنوا آغاز گردید و سپس ساختمان مستقلی را به خود اختصاص داد. به مدت بیش از 150 سال, دانش‌آموختگان این مدارس، رهبران و الگوهای مسیحیت برای ناشنوایان بوده‌اند. کشیشهای پیشگام: چند فرد سرشناس در کمک به ناشنوایان کاتولیک، نقش مهمی داشتند: مادر مری آن برک ، کسی که بیش از شصت سال همه منافع دانش‌آموزان سنت مری را تأمین کرد؛ مادر بورگیا از سنت جوزف در سن لوئیز؛ پدر گل ؛ مانسیگنر والدهاس در سنت ریتا. پدر دانیل دی. هیگینز ، کشیش عضو فرقه مسیحیان کاتولیک هادی گمراهان، یکی از این پیشگامان است. از 1906 تا 1959 وی به ناشنوایان مأموریتهایی داد و در آموزش اصول دینی بصری، بی‌همتا بود. استعداد ویژه او, فهم حرکت و پانتومیم بود. طرح اصلی موعظه‌‌‌‌‌های وی، شبیه کارگردانی صحنه بود. وی شخصیتها را برای تأثیر بصری حرکت می‌داد بیشتر وقت خود را با کودکان ناشنوا در مدارس دولتی می‌گذراند. سالها بعد، بزرگسالان ناشنوای کشور از او به عنوان کشیشی یاد می‌کردند که در دستانش نیروی جادویی داشت. پدر هیگنیز, هیچ فرصتی را برای ترویج این مقام و کشاندن کارمندان به کلیسای کاتولیک از دست نداد. وی به هر کجا سفر می‌کرد، در مدارس دینی و صومعه‌ها صحبت می‌کرد و از کشیشهایی که محل زندگیشان, نزدیکِ مدارس ناشنوایان بود، می‌خواست که فرمان خدا را, درباره حمایت از ناتوانان, اطاعت کنند. به دلیل پافشاریهای او، بسیاری از مدارس دینی کلاسهایی با زبان اشاره راه انداختند. میراث او برای جامعه دینی‌اش، ترغیب کشیشها برای کار با ناشنوایان بود. کار کشیشها با بزرگسالان ناشنوا: در قرن بیستم، انجمنهای ناشنوایان کاتولیک متعددی تشکیل شد. بسیاری از پیشگامان که مدارس کاتولیک برای ناشنوایان دایر می‌کردند، تقریباً در همان زمان مسئول آغاز تشکیل این انجمنهای کاتولیک ناشنوایان برای بزرگسالان بودند. برخی از این انجمنهای اولیه ناشنوایان، مجله‌ها یا خبرنامه‌هایی را نیز که بیشتر به صورت ماهنامه بود، برای پخش اطلاعات چاپ می‌کردند. دو خبرنامه در موسسه دی پل منتشر شد: دی پل الومنی نیوز , کاتولیک دِف نیوزِلتِر . کاتولیک اودیتر شامل اعلامیه‌ها و خبرهای مورد علاقه کاتولیکهای ناشنوای ترنتون نیوجرسی اسقفنشین بود و اسپوکس من, در فیلادلفیای پنسیلوانیا، ویژه ناشنوایان چاپ گردید. اولین نشریه ملی کاتولیکهای ناشنوا، کاتولیک دف میوت بود که در 1899 آغاز به کار کرد. چاپ این مجله تا 1936 ادامه یافت تا اینکه نام آن به ِافِتا تغییر یافت. افتا، ارگان رسمی انجمن آموزش ملی کاتولیک، شامل مقالات مورد علاقه عموم، مسائل مربوط روز و مقالات اصلی ویژه بود که به صورت مصور و رنگی چاپ می‌شد. چاپ آن در 1969 متوقف گردید. آقایان و بانوان کاتولیک دولپه که انجمنی ملی بود و مراکزی در شیکاگو و شوراهایی در سینسیناتی ، بوستون، فیلادلفیا، اسکرانتون ، بالتیمور ، پراویدنس ، میلواکی، آلتونا و تولدو داشت نیز، یک خبرنامه ملی به نام دولپیین چاپ کردند. شاید دوران طلایی کار با بزرگسالان ناشنوا در امریکا، بین سالهای 1945 تا 1960 بود. بیش از سی کشیش در قلمروهای اسقفی مختلف، بیشتر به صورت تمام وقت, برای این مقام, انتخاب شدند. طی این زمان بود که موسسه بین‌المللی ناشنوایان کاتولیک تشکیل شد. این موسسه با ابتکار عمل گروهی از ناشنوایان کاتولیک از شهرهای مختلف کانادا و امریکا, به ویژه مارسل وارنیر از تورونتو و گروهی از کشیشهای انجمن, در 1949 تأسیس شد. این سازمان غیرروحانی، به دست مردمی که خود ناشنوا هستند، اداره می‌شود. هدف اصلی انجمن، آن است که به ناشنوایان، کمک کند تا بتوانند با الهام از باورهای مذهبی, هویت خود را بشناسند. این انجمن, می‌کوشد تا در میان کاتولیکهای ناشنوای سراسر جهان، حس وحدت را ترویج داده, تعالیم و اصول اخلاقی کاتولیک را بسط دهد و فعالانه در کارهای خیر مربوط به رشد آموزشی، اجتماعی و نژادی ناشنوایان, فعالیت کند. هدف انجمن، معنوی است. پدر جان گالاگر ، عضو فرقه مسیحیان، از 1952 تا زمان مرگش در 1960 به عنوان کشیش انجمن بین‌المللی ناشنوایان کاتولیک, خدمت می‌کرد. اشتیاق وی، انجمن کاتولیکهای ناشنوای سراسر کشور را تشویق کرد تا انجمنهای محلی تشکیل دهند. پدر گالاگر، که همواره آرزو داشت مقام اجتماعی انجمن در میان مقامات کلیسا و سازمانهای کاتولیک بیشتر شود، حتی به پاپ پیوس دوازدهم درباره پیشرفت انجمن نامه‌ای نوشت و حمایت پاپ را به دست آورد. پدر توماس گریبین از پدر گالاگر به عنوان پدر روحانی پیروی می‌کرد و به مدت دوازده سال, تأثیر کاتولیک را به سازمانها القا می‌نمود. وی دعا را رواج می‌داد و یک روز در هفته، به عنوان درخواست ویژه از خدا برای هدایت بسیاری از کاتولیکهای ناشنوای گمراه و بازگشت آنها به مذهب کاتولیک, قربانی می‌داد. وی همچنین, با استفاده از بودجه هیئت مبلغان انجمن، بسیاری از پروژه‌های ارزشمند را حمایت می‌کرد. انجمن بین‌المللی ناشنوایان کاتولیک، نشریه‌ای به نام دف کاتولیک دارد که به صورت دو ماهنامه منتشر می‌کند. بودجه هیئت مبلغان، که با کمک داوطلبانه اعضای انجمن و دیگر علاقه‌مندان تأمین می‌شود، کمک کرده تا برای دانش‌آموزان و بزرگسالان ناشنوا، در مناطقی که کشیش مبلغ وجود ندارد، محلهای مناسبی برای تحصیل فراهم گردد. مأخذ: GEDPD, Vol. 2, P. 424- 428. سیستر اِم. آلورنا هولیس ترجمه لقمان سرمدی |
| تاریخ ثبت در بانک | 10 دی 1399 |