| کد | jr-44356 |
|---|---|
| عنوان اول | قوانین ناشنوایان در امریکا |
| عنوان دوم | قانونهای ویژه ناشنوایان در ایالتهای مختلف امریکای شمالی |
| نویسنده | مایکل اِی. شوارتز |
| نویسنده | شیلا کانلن منتکوفسکی |
| مترجم | فتانه سلطانی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد دوم |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 938 |
| شماره صفحه (تا) | 941 |
| زبان | فارسی |
| متن |
قوانین ناشنوایان در امریکا، قانونهای ویژه ناشنوایان در ایالتهای مختلف امریکای شمالی. نوع حکومت امریکا، فدرال، و هر پنجاه ایالت، یک تمامیت مطلق است. هر ایالت، دارای اختیارات و قدرتهایی است. بعضی شئون نیز به حکومت مرکزی سپرده شده است. برای نمونه، تنها حکومت مرکزی می‌تواند اعلان جنگ نماید یا پول و اسکناس چاپ و منتشر کند. نظام حقوقی، هم تفکیکی است. برخی اختیارات قضایی و حقوقی، در اختیار دولت فدرال و بعضی وظایف حقوقی در حوزه دولت مرکزی است. هر ایالت، تنها در محدوده همان ایالت می‌تواند قوانین مربوط به ارتباطات را سامان دهد. وضع قوانین یا نظام حقوقی هر ایالت نباید با نظام حقوقی حاکم بر کل کشور، مخالف باشد. مطالب بالا، مقدمه‌ای است بر شناختن قوانین ویژه ناشنوایان در امریکا. برای نمونه، درباره سگهای ناشنوایان، قوانینی در هر ایالت و مصوباتی در کل نظام حقوقی امریکا وجود دارد. همچنین قوانین مربوط به استخدام رابط برای ناشنوایان نمونه دیگری از نظام حقوقی این کشور است؛ به گونه‌ای که در هر ایالت، متناسب با نظام قضایی آن، قوانین خاصی برای رابطان در نظر گرفته‌اند و در قوانین کشوری هم مصوبه‌هایی وجود دارد. این مقاله به قوانین ناشنوایان در چند ایالت، و در نظام حقوقی کل کشور می‌پردازد. رابطان قضایی: کسانی که بیان‌کننده منظور، سخنان و اشاراتِ ناشنوایان هستند، را رابط یا مفسر نامند. این افراد، همراه ناشنوایان در انواع فرایندهای قضایی و حقوقی، در دادگاه حضور می‌یابند. نوع فعالیت رابطان تابع قوانینی است. تا اواخر دهه 1960 خود ایالتها، قوانین رابطان قضایی را وضع می‌کردند. پیش از تنظیم این قوانین، به کارگیری دوست یا یکی از اعضای خانواده ناشنوا برای بیان منظور او، امری متعارف بود؛ اما در عمل این قوانین رضایت‌بخش نبودند و بسیاری از انجمنهای ایالتی ناشنوایان و رابطان تلاش کردند تا وضعیت مربوط به ایالت خود را در سطح ملی، ایالتی و نظام قضایی کشوری بهبود بخشند. نخستین قوانین مربوط به تفسیر و رابط ویژه ناشنوایان، بسیار ساده و ناقص است؛ برای نمونه، قانون هاوایی اجازه می‌دهد دادگاهها و قضات تنها در زمان ضرورت، رابطان را به کار گیرند. درباره اینکه چه کسی و یا چه نهادی هزینه خدمات آنان را پرداخت کند، قانون آشکار و روشنی وجود ندارد؛ درباره وظایف و ویژگیهای آنان هم خلأ قانونی وجود دارد. بیشتر ایالتها، قوانین متناسب با نیازها و اقتضائات، به ویژه در رخدادهای جنایی و دوره تحقیق و بازپرسی نزد ناشنوا، در اختیار دارند. ایالت جورجیا نمونه قابل توجهی است. قوانین این ایالت به کار گرفتن رابط را در زمان دستگیری، حتی دستگیری موقت ناشنوا، الزامی می‌داند. نسبت به قانون پیشین، که به افسر پلیس اجازه می‌داد در زمان بازجویی گفته‌هایش را بنویسد، این قانون بسیار بهتر است. بر طبق قانون این ایالت، زمانی که پلیس از ناشنوا بازپررسی می‌کند، حضور رابط، الزامی است. شایستگی و صلاحیت رابط قضایی، باید احراز و آن‌گاه به کار گرفته شود. قانون برخی ایالتها، مشاوره قاضی با دفتر ثبت ملی رابطان ناشنوا و نهادهای ویژه ناشنوایان، برای احراز صلاحیت رابط را الزامی می‌داند. رابط باید قادر به برقراری ارتباط موثر با ناشنوا باشد. چنانچه وی این قدرت را نداشته باشد دادگاه باید کس دیگری را به کار گمارد. برخی ایالتها، استفاده از رابط واسطه را مجاز می‌دانند. وقتی ناشنوا فقط با شخص ناشنوای دیگر می‌تواند ارتباط برقرار کند، ناشنوای دوم، رابط اصلی، و کسی که توانایی بیان منظور رابط اصلی را داشته باشد، رابط واسطه نامیده می‌شود. لوئیزیانا ، تگزاس ، کانتیکت و کارولینای شمالی قوانین جامعی دارند که استخدام رابطان باصلاحیت را الزامی می‌داند. این موارد عبارت‌اند از: منازعات غیرنظامی؛ آماده‌سازی ورقه استشهاد؛ محاکمات جنایی؛ ارتکاب جرم ناشی از اختلالات روانی؛ آزمونهای ایالتی به عنوان پیش‌درآمد استخدام و جواز شغل؛ کار در سازمانهای قانونگذار یا در نهادهای اجرایی یا در کمیسیونهای صادرکننده جواز شغل؛ در زمان دستگیری. بیشتر قوانین ایالتی تصریح می‌کنند که ارتباط بین رابط و ناشنوا باید محرمانه باشد؛ مگر اینکه خود ناشنوا اجازه حضور دیگران در این ارتباط را بدهد. هزینه تفسیر و مرجع پرداخت‌کننده آن، در هر ایالت، متفاوت است. در بعضی ایالتها، قاضی تصمیم می‌گیرد که چه کسی، به چه مقدار هزینه تفسیر را بپردازد و در ایالتهای دیگر، این آراء و رویه‌ها وجود دارد: هزینه تفسیر بر عهده تأمین‌کننده هزینه دادگاه است؛ گروهی که رأی دادگاه بر ضد آنهاست، هزینه تفسیر را می‌پردازند؛ هزینه تفسیر از بودجه دادگاه صندوقهای ناحیه پرداخت می‌شود و بالاخره، در کانتیکت، این هزینه را کمیسیون ایالتی ناشنوایان می‌پردازد. سگ راهنما: تقریباً همه ایالتها در زمینه سگهای راهنما برای ناشنوایان قوانینی دارند. طی سالهای مدید، تنها نابینایان می‌توانستند از سگ تربیت‌یافته استفاده کنند، اما از اواسط دهه 1970 قوانین جدیدی درباره سگهای راهنمای ناشنوایان وضع شد. به طورکلی، قوانین به سه دسته تقسیم می‌شوند: دسترس به تسهیلات و حمل و نقل عمومی، تردد در مناطق مسکونی و هزینه صدور گواهینامه و جواز شغل. استفاده از تسهیلات و امکانات عمومی در زمینه حمل و نقل برای همه یکسان است؛ مانند: هواپیما، قطار، اتوبوس، کشتی و امکاناتی مانند هتل و مسافرخانه. حق استفاده ناشنوا از سگ تربیت‌یافته نیز مشمول همین حقوق است. در برخی ایالتها کسانی که سگ تربیت می‌کنند، برای آموزش می‌توانند آنها را به همه مکانهای عمومی ببرند. در ضمن ناشنوایان برای استفاده از این سگها نیاز به پرداخت پول اضافی ندارند. با وجود این، در برخی ایالتها بستن قلاده و پوزه‌بند الزامی است و ناشنوای استفاده‌کننده از سگ، باید اوراق مربوط به مجوز استفاده از سگ و تربیت سگ را همراه داشته باشد. در بعضی ایالتها پوشاندن یک یقه‌بند نارنجی روشن به سگها الزامی است. به علاوه، صاحب سگ مسئول و پاسخگوی خرابکاریهای احتمالی سگش است. هر کسی که در اماکن عمومی و در وسایل نقلیه عمومی، مانع ورود سگ ناشنوا گردد، متهم به نقض قانون می‌شود. رانندگان وسایل نقلیه موتوری باید شرایطی را فراهم آورند که به ناشنوایانی که سگ به همراه دارند آسیبی نرسد؛ در غیر این صورت، رانندگان، مسئول این آسیبها هستند. با وجود این، چند ایالت مانند نیویورک، ناشنوایان را مجاز به همراه داشتن سگ در هنگام کار کرده است. کارفرمایان آنها نمی‌توانند مانع از آوردن سگ شوند. تردد ناشنوایان با سگ به تمام مناطق مسکونی در بسیاری از ایالتها مجاز است. داشتن سگ مستلزم پرداخت کرایه اضافی نیست. با وجود این، در چندین ایالت صاحب‌خانه‌ای که خانه‌اش در اجاره ناشنواست، مجبور به تغییر ساختار خانه برای نگهداری سگ نیست. ناشنوای مستأجر و صاحب سگ، مسئول هرگونه آسیب به اموال صاحب‌خانه است. به طور کلی، وضع مقررات مربوط به تربیت سگ ویژه ناشنوایان، از مسئولیتها و وظایف مسئولان هر ایالت است. از دیگر قوانین، یکی تشکیل پرونده برای اثبات تربیت یافته بودن سگ ناشنوایان است؛ دیگر اینکه آنان باید کارت ویژه‌ای برای تشخیص سگ داشته باشند و به آنها یقه‌بند نارنجی بپوشانند. ایالتهایی مانند نیویورک، سگ تربیت‌یافته را جزء دارایی شخصی فرد نمی‌داند؛ بنابراین، به عنوان اموال فرد ناشنوا توقیف نمی‌شوند. ایالتی مانند تگزاس، استفاده نادرست از سگ را منع می‌کند؛ از این رو، ناشنوایی که سعی می‌کند سگ تربیت‌نیافته را به جای سگ تربیت شده همراه داشته باشد، مجرم است و به پرداخت جزای نقدی محکوم می‌شود. فرصتهای یکسان: نظام حقوقی ایالتها تأکید می‌کند که معلولیت همچون نژاد، کیش، رنگ، ملیت و جنسیت، مانع از دستیابی به فرصتهای مدنی نیست؛ زیرا این ایالتها حقوق بشر را پذیرفته‌اند و حقوق مدنی را بر اساس آن تنظیم کرده‌اند. از این رو، معلولان در استخدام، مسکن، آموزش و اعتبارات مالی مانند دیگران‌اند. تأمین اجتماعی: برخی ایالتها برای مراقبت، درمان، آموزش، توان‌بخشی و وکالت شهروندان معلول، از جمله ناشنوایان، مسئولیت ویژه‌ای دارند. این مسئولیت، در نظام حقوقی آنها به رسمیت شناخته شده است. مسئولان ایالتها، با توجه به همین مسئولیت، باید خدماتی را در اختیار معلولان قرار دهند. مسئولان برخی ایالتها ادعا کردند که حتی ترغیب معلولان برای مشارکت اجتماعی و شرکت در فعالیتهای اجتماعی و اقتصادی جزء وظایف آنها است. به طور کلی، محروم کردن ناشنوایان از حقوق مدنی و مشروع، به دلیل معلولیت فیزیکی و عدم برنامه‌ریزی ارتقای آنها، جرم است و مجازاتهایی را از سوی دستگاه قضایی، در پی دارد. رفتارهای تبعیض‌آمیز، مانند خودداری صاحب‌کاران از استخدام ناشنوایان، از کار برکنار کردن آنها، عدم ترفیع به دلیل ناشنوایی، خودداری از کمک به شخص، محرومیت ناشنوا از سوی سازمان کار به علت ناشنوایی یا اخراج آنها از کار، در همه ایالتها ممنوع است. نظارت در برخی از ایالتها تقویت شده است و برای تحقق آن، مراکزی دایر شده تا به تخطی از قانون رسیدگی کنند. گاهی وجود این مراکز پیش‌شرطی برای شکایت خصوصی است. مسئولیت رسیدگی به تبعیضات مربوط به مسکن را نیز نهادهایی به عهده دارند. امتناع از اجاره دادن خانه‌های عمومی به معلولان، قانونی نیست. در فروش، کرایه، اجاره یا مبادله داراییها، نباید تبعیض قائل شد. از این رو، امتناع از انجام معامله به علت معلولیت، نقض حقوق مدنی است. بسیاری از دولتها خودداری از انتشار کارت اعتباری برای ناشنوایان را نقض حقوق مدنی آنان می‌دانند. عدم تأمین معلولان برای خرید، ساخت یا مرمت مسکن، اجاره زمین یا مکان تجاری، نقض حقوق مدنی است. حقوق ارتباطات: برخی ایالتها، قوانینی در زمینه ارتباطات مخابراتی ناشنوایان به ویژه تلفن، وضع کرده‌اند؛ زیرا تلفن نقش موثری در زندگی ناشنوایان ایفا می‌کند. در ایالتهایی مانند ایلینویز و نیومکزیکو ابزار ارتباطات تلفنی ویژه معلولان، در ایستگاههای پلیس، ادارات شهربانی و مراکز عمومی، نصب شده است. تلفن ویژه ناشنوایان ، برای دسترس سریع آنها به نهادهایی مانند پلیس، آتش‌نشانی و امداد، لازم شمرده شده است. تماس با این تلفنها رایگان است و تشکیلات اداره هر ایالت، باید شماره این تلفنها را منتشر کند. تعیین تعداد و مکانهای نصب این تلفنها هم، تابع ضوابط خاصی است و قوانین مصوبی در امریکا این ضوابط را تعریف کرده است. در تگزاس، برنامه‌ریزی برای اجرای قوانین و کارشناسی در زمینه این تلفنها به کمیسیونی از ناشنوایان سپرده شده است. قوانین کالیفرنیا، کانتیکت و میشیگان، کمپانیهای سازنده تلفن را ملزم کرده است که خدمات ارتباط راه دور را در اختیار ناشنوایان قرار دهند. شرکتهای کالیفرنیایی سازنده تلفن می‌بایست سیستم دومنظوره‌ای را راه‌اندازی می‌کردند تا افراد، مجبور به استفاده از تلفنهای ویژه نشوند. شرکتهای مخابراتی کانتیکت می‌بایست تلفنهای ویژه به ناشنوایان بفروشند یا اجاره دهند و باید مسئولیت نگهداری و خدمات پس از فروش یا اجاره آنها را برعهده گیرد. وزارت صنایع مسئولیت ایجاد شرایط خدمات‌رسانی و تسریع این خدمات را بر عهده دارد. در ضمن، هر شرکتی بودجه خاصی را باید صرف خرید تجهیزات ویژه ارتباط ناشنوایان کند. همچنین کانتیکت، شرکتها را از پرداخت مالیات بر درآمد فروش تلفنهای ویژه معاف کرده است. میشیگان نیز سیستم مشابه کانتیکت را در پیش گرفته‌اند و شرکتهای سازنده تلفن در این ایالت می‌بایست تلفنهای ویژه به ناشنوایان بفروشد یا این تجهیزات را به آنها اجاره دهند و کمیسیون خدمات اجتماعی باید به سرعت این فناوری را توسعه دهد. در ماساچوست ، دفتر ناشنوایان، تلفن ویژه را با قیمت مناسب ناشنوایان برای اجاره یا خرید در اختیار ناشنوایان می‌گذارد و شرایط پرداخت هزینه تلفن ویژه بستگی به نیاز، وضعیت و درآمد سالیانه فرد ناشنوا دارد. چند ایالت مانند جورجیا ، ویرجینیا و می‌سی سی پی در زمینه وسایل ارتباطی مانند تلویزیون، تلفن و رادیو برنامه‌هایی دارند؛ اما تلفن ویژه جزء برنامه آنها نیست. تنسی یک سیستم ارتباطات در بخش خدمات پزشکی فوری ایجاد کرده است، ولی این سیستم مشتمل بر تلفن ویژه نیست. برخی ایالتها مانند کالیفرنیا، کانتیکت، میشیگان، مینه‌سوتا و ویسکانسین در سطح ایالتهای خود، اقدام به توزیع رایگان تلفن ویژه بین ناشنوایان کرده‌اند. قانون هر ایالت، با ایالت دیگر تفاوت دارد. برخی ایالتها به تمامی ناشنوایان تلفن ویژه واگذار کرده‌اند. بعضی از ایالتها نیز فقط به ناشنوایانی واگذار کرده‌اند که وضعیت اقتصادی آنها پایین‌تر از سطح اقتصادی معین بود. در بیشتر ایالتها، مانند کانتیکت، شرکت مخابرات برای ناشنوایانی که از تلفن ویژه برای برقراری ارتباطات درون ایالتی استفاده می‌کنند، تخفیفی تا 75 درصد در نظر می‌گیرد. در چند ایالت دیگر به تماسهای درون‌ایالتی ناشنوایان در بعد از ظهر، تخفیف ویژه‌ای تعلق می‌گیرد و چنانچه این تماسها در شب انجام پذیرد، میزان تخفیف بیشتر نیز می‌شود. مآخذ: GEDPD, Vol. 3, P. 241-243. مایکل اِی. شوارتز ؛ شیلا کانلن منتکوفسکی ترجمه فتانه سلطانی |
| تاریخ ثبت در بانک | 9 دی 1399 |