| کد | jr-44348 |
|---|---|
| عنوان اول | قانون آموزش معلولان |
| عنوان دوم | ضوابط مصوب در زمینه آموزش ناشنوایان |
| نویسنده | سارا اِس گیر |
| مترجم | زهرا سادات قاضی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد دوم |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 923 |
| شماره صفحه (تا) | 924 |
| زبان | فارسی |
| متن |
قانون آموزش معلولان ، ضوابط مصوب در زمینه آموزش ناشنوایان. این قانون, ابزار اولیه برای سرمایه‌گذاری مرکزی و نظارت بر خدمات آموزش ویژه کودکان معلول است. این قانون, دستیابی کودکان معلول به خدمات و برنامه‌های کافی، کارکنان ماهر و روند صحیح را تضمین می‌کند. با قانون آموزش معلولان, حکومت مرکزی تعهدات و تشویقهای مالی قابل توجهی را به حکومتهای ایالتی پیشنهاد می‌کند؛ ولی در عوض قراردادهای ویژه‌ای با آنها می‌بندد که چگونگی ارائه خدمات آموزشی به کودکان معلول را مشخص می‌کند. برای جذب سرمایه‌های دولتی، هر ایالت باید ثابت کند که از قانون پیروی می‌کند؛ در غیر این صورت، سرمایه‌های دولتی احتمالاً قطع می‌شود. به علاوه، والدین ممکن است با استفاده از روند شکایت و دادخواهی خصوصی, برای گرفتن خدمات ویژه برای هر یک از کودکان, از این قانون بهره ببرند. پیشینه: حکومت مرکزی قبلاً خدمات آموزشی ارائه نمی‌کرد و در اجرای سیاست و خط‌مشی آموزش، دستی نداشت. سیستمهای مدرسه‌ای را حکومتهای محلی و مالیاتهای ایالتی و محلی اداره می‌کردند. حکومت مرکزی, معمولاً سرمایه مرکزی را برای تهیه برنامه در هنگام لزوم، در جهت توسعه علایق ملی می‌پردازد. قانون آموزش معلولان، بخشی از این سنت حکومت مرکزی, برای مشارکت در سیاست آموزش محلی و تضمین آموزش کودکان معلول است. سیاستهای مرکزی، تبعیض در مدارس ملی را منع می‌کند. اصول قانون اساسی مبنی بر موقعیتهای برابر, که در متمم چهاردهم گنجانده شد، مداخله حکومت مرکزی را هنگامی که نظام مدرسه بر اساس نژاد و جنس تبعیض قائل می‌شود، توجیه می‌کند. قانون آموزش معلولان, تا حدودی بر مفهوم مشابه موقعیتهای تحصیلی برابر بنا نهاده شد. دیوان عالی, هیچ‌گاه مجبور نبوده مشخص کند که آیا در قانون اساسی, برای تحصیل کودکان معلول, حقوقی وجود دارد یا نه؛ پرونده‌های حقوقی مرتبط با تحصیل کودکان معلول, با توجه به علل و زمینه‌های کیفری موجود, کنار گذاشته شده است. دادگاههای مرکزی کم‌رتبه‌تر, برای جست‌وجوی حق تحصیل کودکان معلول, به اصول قانون اساسی متوسل شده‌اند. تصمیم دوران‌ساز قضایای انجمن کودکان عقب‌مانده پنسیلوانیا در برابر قانون ایالتی پنسیلوانیا و میلز علیه هیئت آموزشی , بر تصویب بخشهای کلیدی قانون آموزش معلولین, که حمایت آیین‌نامه‌ای و حقوق اساسی آموزشی برای کودکان معلول را مطرح می‌کرد, اثر گذاشت. تاریخچه: قانون آموزش معلولان، در سیزدهم آوریل 1970 به عنوان اصول 91ـ230 حقوق عمومی تصویب شد. این قانون, اجازه حمایت مرکزی را برای خدمات و برنامه‌های آموزشی, به نفع کودکان معلول, صادر کرد. سرمایه‌گذاری برای قانون آموزش معلولان, به عنوان تکمیل‌کننده یا تسریع‌دهنده در جهت بهبود برنامه‌های خدمت‌رسانی ایالت به جوانان معلول, توصیف می‌شود. اما قانون آموزش معلولان، حمایت اساسی برای پروژه‌های ملی و منطقه‌ای و تحقیقات و برنامه‌های نمونه را فراهم می‌کند. برای نمونه، می‌توان تهیه فیلمهای زیرنویس‌دار برای برنامه ناشنوایان در وزارت بهداشت آموزش و رفاه و یا برای گسترش رفع نیازهای آموزشی ناشنوایان، و همچنین, تولید فیلمهای سرگرم‌کننده اشاره کرد. اولین تغییرات اساسی, در اصلاحیه‌های 1974 آموزش معلولان و اصول 93-380 حقوق عمومی صورت گرفت. این اصلاحیه‌ها, مفاد روند انجمن کودکان عقب‌مانده پنسیلوانیا و تصمیمات میلز را شامل شد و متضمن این مفهوم بود که به همه کودکان معلول، صرف‌نظر از میزان معلولیت، حق برنامه‌ریزی آموزشی اعطا می‌شود. مهم‌ترین اصلاحیه‌ها, در 29 نوامبر 1975 به قانون وارد شدند. قانون آموزش همه کودکان معلول ، به عنوان اصول 94-142 حقوق عمومی شناخته می‌شود و این اصلاحیه, روش کار ایالتها را برای دنبال کردن آموزش کودکان معلولِ بین سه تا هجده سال, مشخص می‌کند. همچنین, قانون آموزش همه کودکان معلول, تضمین اساسی ایجاد می‌کند که به هر کودک معلول, حق آموزش عمومی مناسبِ آزاد و برنامه‌ریزی مشخّص داده می‌شود و باید تا حد ممکن, با بچه‌های سالم آموزش ببیند. قواعد اساسی اجرایی برای این قانون, در اول اکتبر 1977 پس از دادرسیهای گسترده عمومی عملی شد. قانون آموزش معلولان در 1978 مجدداً توسط اصول 95ـ 461 حقوق عمومی و در دوم دسامبر 1983 توسط اصول 98 ـ 199 حقوق عمومی, اصلاح شد. افزون بر اینها, اصلاحیه 1983 اختیارات وزیر آموزش را گسترش داد و خدمات ویژه جوانان نابینا و ناشنوای بالای 21 سال را نیز برای تسهیل استفاده آنها پس از خدمات آموزشی از سایر خدمات تصویب کرد و محدوده سنی برنامه‌های آموزش اولیه را, از سن تولد تا پنج سالگی گسترش داد. مأخذ: GEDPD, Vol. 1, P. 380-381. سارا اِس گیر ترجمه زهرا سادات قاضی |
| تاریخ ثبت در بانک | 9 دی 1399 |