| کد | jr-44347 |
|---|---|
| عنوان اول | فیلیپین |
| عنوان دوم | وضعیت ناشنوایی و ناشنوایان در این کشور |
| نویسنده | سرجیا جی. اسگورا |
| مترجم | لقمان سرمدی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد دوم |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 920 |
| شماره صفحه (تا) | 922 |
| زبان | فارسی |
| متن |
فیلیپین، وضعیت ناشنوایی و ناشنوایان در این کشور. نزدیک به سیصد هزار ناشنوا و سخت‌شنوا در جمهوری فیلیپین زندگی می‌کنند که سه درصد از جمعیت ده میلیونی معلولان را شامل می‌شود. آموزش ناشنوایان: آموزش ناشنوایان و سایر معلولان زیر نظر وزیر آموزش، فرهنگ و ورزش و از طریق فعالیت مدیران منطقه‌ای که در سراسر کشور سیزده مدیر هستند، صورت می‌گیرد. تا این زمان, ناحیه پایتخت ملی , یعنی منطقه مترومانیلا , مرکز برنامه‌های آموزشی ویژه بوده است و این امر ضرورتی ایجاب می‌کند تا سازمان آموزشهای ویژه, مدیران محلی را در نظارت بر مدارس استثنایی خصوصی دولتی و برنامه‌های ویژه مدارس عادی, یاری کند. مدرسه ناشنوایان فیلیپین یک مدرسه روزانه ملی است که در شهر پاسای واقع شده است و در 1982 به ششصد کودک و نوجوان ناشنوا خدمات آموزشی ارائه می‌داد (دو سوم در مقطع ابتدایی و یک سوم در مقطع متوسطه). این مدرسه, به مدت نیم قرن, تنها مدرسه‌ای بود که کودکان ناشنوا را پذیرش می‌کرد اما به تدریج برای ناشنوایان, در مدارس عادی کلاسهای ویژه‌ای دایر شد. در 1982, بیش از دو هزار ناشنوا در برنامه‌های آموزشی مورد حمایت دولت ثبت نام کرده بودند. البته بخش خصوصی نیز در زمینه برنامه‌های آموزشی و تحصیلی ناشنوایان, فعالیت می‌کند. انجمن ناشنوایان فیلیپین در ماکاتی مترومانیل، بنیاد اتحادیه تبلیغ مسیحیت ناشنوایان در کاوینتی ، موسسه ناشنوایان جنوب شرق آسیا در ساختمان دانشکده ماریکنول واقع در شهر کوئزون ، و موسسه انجیلی ناشنوایان در مالینتا اقدام به تأسیس مدارس ویژه‌ای برای ناشنوایان کرده‌اند و در 1982 بالغ بر چهارصد دانش‌آموز در مقطع ابتدایی و مقطع متوسطه را تحت پوشش خود داشتند. در مدتی که خط‌مشی همگن‌سازی تحصیل و آموزش در کشور به اجرا در می‌آمد، آموزش ناشنوایان تا اندازه بسیاری تحت‌الشعاع این روند قرار گرفت. کلاسهای ویژه ناشنوایان در مدارس عادی و معمولی شروع به کار کردند و سیاست همگن‌سازی به صورت جزئی و مرحله‌ای به اجرا درآمد. اما اجرای سیاست همگن‌سازی به صورت کامل, نیاز به طی مراحل آزمایشی داشت. از این رو, ادغام کامل دانش‌آموزان ناشنوا و حضور آنها در کلاسهای عادی همراه دانش‌آموزان شنوا, به صورت آزمایشی برای شماری از دانش‌آموزان ناشنوا در مقطع ابتدایی به اجرا درآمد. رشد و توسعه مهارتهای ارتباطی, موضوع اصلی و مورد توجه در مقطع ابتدایی به شمار می‌آمد تا به دانش‌آموزان ناشنوا در زمینه درک و فهم مواد درسی خود کمک شود. به همین ترتیب, مدارس به رشد و شکوفایی مهارتها و خلاقیت و نیز کارآموزی می‌پردازند تا آنها را برای ورود به مقاطع بالاتر آماده سازند. دانش‌آموزان در مقطع متوسطه، افزون بر یادگیری مطالب و موضوعات نظری, در دوره‌های ویژه مشاغل نیز شرکت می‌کنند. بیشتر مدارس ویژه ناشنوایان دارای سطوح پیش‌نیاز و دوره‌های مقدماتی یا پیش‌دبستانی‌اند. دو مدرسه خصوصی نیز از 1983 به بعد, به ارائه دوره‌های متوسطه پرداخته‌اند. مدرسه ناشنوایان فیلیپین و بنیاد اتحادیه تبلیغ مسیحیت ناشنوایان در هر دو مقطع ابتدایی و متوسطه به ناشنوایان آموزش می‌دهند. مدرسه ناشنوایان پنسیلوانیا شیوه خود را در زمینه ایجاد ارتباط متقابل تغییر داده است. این مرکز, در گذشته از شیوه ایجاد ارتباط با کمک دهان و زبان استفاده می‌کرد؛ اما به تازگی از روش ارتباط کلی، با توجه خاص به روشهای مبتنی بر دهان و زبان استفاده می‌کند. برخی از ناشنوایان که تحصیلات متوسطه را به پایان رسانده‌اند، به ادامه تحصیل در مدارس حرفه‌ای و هنرستانها روی می‌آورند. شمار اندکی هم به دانشگاهها و دانشکده‌ها می‌روند و به ادامه تحصیل در رشته‌های هنرهای زیبا، هنرهای صنعتی ـ بازرگانی، اقتصاد خانه، تدریس، معماری و مهندسی ساختمان، علوم بازرگانی و سایر رشته‌ها می‌پردازند. شماری از ناشنوایان بزرگسال که به دلیل بالا بودن سن نمی‌توانند در مدارس ویژه ناشنوایان ثبت‌نام کنند، برای یاد گرفتن شغل و حرفه‌ای خاص یا شرکت در دوره‌های سوادآموزی، به مرکز ملی توان‌بخشی مشاغل مراجعه می‌کنند. وضعیت اجتماعی‌ـ اقتصادی: در مطالعه‌ای که سرجیا جی. اسگورا درباره رابطه ناشنوایی، مفهوم بودن کلام، توانایی لب‌خوانی، هوش و موفقیت تحصیلی با موفقیت شغلی, انجام داده است، مشخص شد که 81 درصد از 120 ناشنوای مورد بررسی در این مطالعه، در شرکتهای خصوصی مشغول به کار شده‌اند؛ در حالی که تنها 19 درصد در ادارات عمومی و دولتی کار می‌کردند. شانزده درصد در مشاغل تخصصی، فنی ـ حرفه‌ای و مدیریتی، 5/12 درصد در مشاغل دفتری و بخش فروش، 10 درصد در مشاغل بازرگانی، 3/8 درصد در مشاغل مهندسی، 7/1 درصد در بخشهای ساختمانی و 7/6 درصد در مشاغل مختلف فعالیت می‌کردند. بیشتر ناشنوایان مورد مطالعه, در مشاغل خدماتی فعالیت می‌کردند (حدوداً 45 درصد). با انجام مطالعات و بررسیهای لازم مشخص گردید ناشنوایان شاغل به اندازه همکاران شنوای خود که در همان رده‌های شغلی کار می‌کنند، دستمزد دریافت می‌کنند. به همین ترتیب بسیاری از آنها تا سن بازنشستگی به فعالیت حرفه‌ای خود ادامه می‌دادند و از مزایای بازنشستگی نیز برخوردار بودند. شیوه‌های برقراری ارتباط: بسیاری از ناشنوایانی که از مدارس ویژه ناشنوایان دانش‌آموخته می‌شوند، با استفاده از دست, با ناشنوایان دیگر و شنوایانی که زبان اشاره را می‌فهمند, ارتباط برقرار می‌کنند. آنهایی که قدرت گفتار خوبی دارند، در صورت نیاز و ضرورت, از طریق زبان و صحبت کردن با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند. آن دسته از ناشنوایان که اصلاً به مدرسه نرفته‌اند، از اشارات طبیعی برای ایجاد ارتباط استفاده می‌کنند. آنهایی هم که با سواد هستند، از طریق نوشتن, با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند. مأخذ: GEDPD, Vol. 2, P. 286-288. سرجیا جی. اسگورا ترجمه لقمان سرمدی |
| تاریخ ثبت در بانک | 9 دی 1399 |