| کد | jr-44172 |
|---|---|
| عنوان اول | شخصیتهای نمایشی |
| عنوان دوم | بازی شخصیتهای کرولال درنمایشنامه‌ها |
| نویسنده | کاترین المز کالبچر |
| مترجم | زهرا واعظی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد دوم |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 778 |
| شماره صفحه (تا) | 778 |
| زبان | فارسی |
| متن |
شخصیتهای نمایشی ،بازی شخصیتهای کرولال درنمایشنامه‌ها. اهمیت ایفای نقش کرولالها در تئاتر، به نوعی بازگوکننده موقعیت ناشنوایان در جامعه است. یوجین برگمن ، نمایشنامه‌نویس و محقق ناشنوا، با مطالعاتی به این نتیجه رسیده است که تصورات نویسندگان شنوا درباره شخصیتهای ناشنوا، به ندرت مانند شخصیتهای افراد شنواست. فقدان قوه ناطقه در ناشنوایان باعث شده که بیشتر نمایشنامه‌نویسان از آنان به عنوان نسل منزوی و ناامید یاد کنند. در نمایشنامه‌های کمدی، از شخصیت ناشنوایی که ناشنوایی‌اش دیر آغاز شده و اغلب یک شخص سالخورده است، استفاده می‌کنند. در این نمایشها مشکلات ارتباطی سالخوردگان به طور اغراق‌آمیز و با هدف طنز مطرح می‌شود. این کلیشه‌ها، ناشنوایان را موجوداتی با نظم متفاوت نشان می‌‌دهند؛ مگر آنکه نویسندگان، خود محصولات فرهنگ ناشنوایی باشند. تولیدات صحنه‌ای: در قرنهای گذشته، محدودیت خاصی نسبت به شخصیت ناشنوا در نمایشهای روی صحنه وجود داشت. تا پیش از قاعده‌مند شدن زبان اشاره در قرن هجدهم، نویسندگان فرانسوی نتوانستند ناشنوایان را با بهره‌گیری از محورهای زبان اشاره و گفتار توصیف کنند. نمایش اَبه دولپه : نمایشنامه‌ای است بر اساس زندگی واقعی آبه دو لپه، که در میانه قرن هجدهم، بنیانگذار نخستین مدرسه ناشنوایان در پاریس بود. پیش از تصویب قوانین حق نشر، نمایشنامه‌نویسان و کارگردانان به آسانی می‌توانستند با تکمیل و بازنویسی و اقتباس نمایشنامه‌ها، برای انتقال و بازگویی مسائل اجتماعی و پیامهای اخلاقی اقدام کنند. نمایشنامه اَبه دولپه، در نسخه‌های متعددی به روی صحنه رفت و تا 1717 نیز در امریکا در حال اجرا بود. این ملودرام درباره جوان کرولالی از یک خانواده اصیل است که در ده سالگی یتیم می‌شود. دایی این پسر، برای به دست آوردن داراییهای وی، به بهانه درمان ناشنوایی‌اش، او را به پاریس می‌فرستد و برای اینکه اصالت این کودک ناشناخته بماند و کسی از اصل و نسب وی خبردار نشود، به او لباسهای کهنه و گدایی می‌پوشاند. نقطه بحرانی داستان، افتادن پسر بر روی ریل قطار است که یک ژاندارم مهربان او را از مرگ نجات میدهد، و در نهایت، او را به مدرسه لپه می‌فرستند. در آن مدرسه پسرک توانست استعدادهای درخشان خود را نشان دهد و موفقیتهای چشمگیری به دست آورد. در هجده سالگی، این نجیب‌زاده همراه اَبه در یک سفر، پیاده به سمت جنوب فرانسه راهی شد، به امید آنکه بتواند زادگاهش را بیابد و.... این نمایشنامه، در سال 1800 نخستین بار در پاریس به اجرا درآمد. کلرک در مقدمه خود به کتابی با عنوان 1818 در امریکا، از حمایت مالی گسترده بینندگان این نمایش، به ناشنوایان خبر میدهد. مآخذ: GEDPD, Vol. 2, P. 161-167. کاترین المز کالبچر ترجمه زهرا واعظی |
| تاریخ ثبت در بانک | 3 دی 1399 |