مقاله مجموعه

کد jr-44141  
عنوان اول سالخوردگی و ضعف شنوایی  
عنوان دوم بررسی جامعه‌شناسی ناشنوایی در سالخوردگان و علل و نشانه‌های آن و روشهای کمک به ناشنوایان سالخورده  
مترجم محمدعلی جعفری  
عنوان مجموعه دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد دوم  
نوع کاغذی  
ناشر موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم  
سال چاپ 1388شمسی  
شماره صفحه (از) 729  
شماره صفحه (تا) 730  
زبان فارسی  
متن سالخوردگی و ضعف شنوایی ، بررسی جامعه‌شناسی ناشنوایی در سالخوردگان و علل و نشانه‌های آن و روشهای کمک به ناشنوایان سالخورده.
از دست رفتن مقدار معینی از شنوایی، نتیجه طبیعی سالخوردگی است. نزدیک به دوازده میلیون امریکایی در سنین پیری، به گونهای افت شنوایی می‌شوند و این تقریباً نیمی از افراد بالای 75 سال امریکاست. اینان معمولاً ناشنوای کامل نیستند و احتمال اینکه زبان اشاره را بیاموزند یا خود را بخشی از جامعه ناشنوایان بدانند کم است.
کاهش شنوایی سالمندان در میان مردان بسیار بیشتر از زنان، بین سفیدپوستان بیش از سیاهان و میان قشر کم‌درآمد جامعه و افراد دارای تحصیلات پایینتر از متوسطه، بیشتر شیوع دارد.
اگر ناراحتیهای شنوایی سالمندان نادیده گرفته شوند و برای درمان آنها اقدامی صورت نگیرد، فعالیتهای اجتماعی آنان را کاهش میدهد و دایره دوستانشان را محدودتر می‌سازد.
کاهش شنوایی میان سالمندان معلول، عوامل گونه‌گونی دارد: عفونتهای گوش بیرونی، میانی و درونی؛ لختههای خون؛ صداهای گوشخراش؛ حالتهای ارثی؛ رویشهای استخوانی در گوش میانی؛ آثار زیانبار داروها و مواد مخدر.
شایعترین علت ناشنوایی در سالمندان، پیرگوشی است که به صورت از دست رفتن تدریجی کیفیت شنوایی بروز میکند و عدم تحمل صداهای بلند، از پی‌آمدهای آن است؛ هر چند به ناشنوایی کامل نمیانجامد. معمولاً کهولت سن، را سبب پیرگوشی می‌شمارند؛ اما این بدان معنا نیست که تمام سالمندان گرفتار آن باشند. کاهش حساسیت شنوایی، ممکن است بر اثر تغییرات شیمیایی و مکانیکی در گوش داخلی و بروز اختلال در ساختمان آن یا تغییرات پیچیده و حاد در طول مسیر اعصاب منتهی به مغز پدید آید. این تغییرات باعث کندی حرکت پیامها از گوش به مغز میشوند. اگرچه این اختلالات در گوش بیرونی و میانی نیز رخ میدهند، اما مهمترین تغییرات در گوش درونی بروز میکنند.
پژوهشگران به درستی نمیدانند چه چیزهایی باعث پیرگوشی میشود، ولی عوامل متعددی را برای آن برشمرده‌اند: قرار داشتن در معرض سر و صدای زیاد به مدت طولانی، کاهش جریان خون به سمت گوش، و تصلب شرایین.
صدمات گوش بیرونی و میانی، موجب کاهش شنوایی انتقالی میگردد که به مسدود شدن یا نقص حرکت در گوش بیرونی و میانی مربوط است و در نتیجه آن، امواج صوتی نمیتوانند در میان آن حرکت کنند. در این نوع از ضعف شنوایی، اصوات به طور آهسته و خاموش دریافت میشوند. بلندتر صحبت کردن، اغلب به افراد مبتلا به این نوع از کم‌شنوایی کمک میکند و استفاده از سمعک نیز برای کسانی که با این مشکل روبه‌رو هستند، سودمند است. ضعف انتقالی معمولاً در نتیجه چرک انباشته در گوش، مایع اضافی، رویش غیرطبیعی استخوان در گوش، یا عفونت ایجاد میشود.
ناشنوایی مرکزی، میان سالمندان کاملاً نادر است؛ اگرچه ممکن است اتفاق بیفتد. این عارضه معلول آسیب دیدن مراکز عصبی شنوایی داخل مغز است و نه تنها دریافت صدا، بلکه فهم زبان را نیز تحت تأثیر قرار میدهد. عوامل اختلال در شنوایی متنوع است؛ از بیماری طولانی مدت و تب شدید گرفته تا صدمات وارد به سر و مشکلات گردش خون یا تومورها.
آسیبدیدگی گوش میانی یا عصب شنوایی، باعث ضعف شنوایی از ناحیه اعصاب حسی میگردد که در ضمن آن، دریافت زیر و بم صدا و رسایی آن دچار اختلال میشود. مبتلایان به این عارضه، غالباً صداها را میشنوند، ولی قادر به درک کلمات نیستند (مثلا «زم» به جای «زن» یا «تیر» به جای «پیر»). سمعک ممکن است کمک کند، ولی نمیتواند ناهنجاریهای مربوط به ضعف شنوایی از ناحیه اعصاب حسی را از بین ببرد.
بسیاری از سالمندان، از ضعف شنوایی رنج میبرند، ولی همه آنها این نارسایی را به یک شکل تجربه نمیکنند. نوع ضعف شنوایی، به موضع صدمه دیده در گوش بستگی دارد و شدت آن متغیر است. مثلاً برخی افراد سالمند، امواج پربسامد را به سختی میشنوند؛ یعنی دچار نارسایی شنوایی در صداهای زیر هستند. به این ترتیب، احتمالاً درک صداهای زیرتر مانند صدای زنان و کودکان برای آنان دشوارتر است.
علایم هشداردهنده: علایمی که ما را از شروع تحلیل رفتن سامعه شخص آگاه میکنند، عبارتاند از: وجود سابقه درمان بیماری عفونی گوش، احساس صدا کردن گوش (زنگ زدن گوش)، شروع به بلند صحبت کردن، بالا بردن صدای تلویزیون یا رادیو، شکایت از اینکه دیگران هنگام حرف زدن مِن مِن میکنند یا کلماتی را که صداهای مشابهی دارند درهم و برهم ادا میکنند. شخص همچنین ممکن است نتواند صداهای آهسته و زیر را بشنود.
نخستین علایم ضعف شنوایی، چه بسا بسیار کم اهمیت باشد، ولی اگر هر چه زودتر تشخیص داده شود، احتمال کنترل موفقیتآمیز آن بیشتر است. نخستین مرحله مهم، تشخیص بیماری از سوی پزشک متخصص گوش و بررسی یک شنودشناس برای تعیین درجه و نوع ضعف شنوایی است. شنودشناسان همچنین میتوانند برنامه توان‌بخشی برای بیمار تنظیم کنند؛ سمعک مناسب برای او تجویز کنند؛ ارزیابی و وضعیت سنجی به او بدهند و فنون لب‌خوانی و تکلم را به وی بیاموزند.
خدمات مخصوص سالمندان: شهروندان سالمندی که به تازگی دچار ضعف شنوایی شدهاند، میتوانند کمکهای ویژهای را از سوی مرکز خودیاری افراد نیمه شنوا دریافت کنند که عمدتاً برای نیازهای این قبیل افراد در نظر گرفته شده است. این مرکز در اوایل دهه 1980 به همت یکی از افسران ارشد سابق سازمان مرکزی ضد جاسوسی (سیا) تأسیس شد و بر ابراز وجود و حمایت از حق شخصی افراد تأکید دارد.
سایر خدمات ویژه سالخوردگان مبتلا به مشکلات شنوایی، شامل برنامه تابستانی خوابگاه سالمندان دانشگاه گالودت است، که برای بزرگسالانی که به تازگی دچار ناشنوایی شدهاند تنظیم گردیده است، و دیگری بخش ویژه بزرگسالان تازه ناشنوا در انجمن ناشنوایان الکساندر گراهام بل می‌باشد.
مأخذ:
EDHD, P. 6-7.
ترجمه محمدعلی جعفری  
تاریخ ثبت در بانک 2 دی 1399