مقاله مجموعه

کد jr-41017  
عنوان اول دِ کاریون، مانوئل رامیرز  
عنوان دوم آموزگار ناشنوایان و پیشگام در زمینه آموزش آنها  
نویسنده جورج سُلر  
مترجم محبوبه مرشدیان  
عنوان مجموعه دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد دوم  
نوع کاغذی  
ناشر موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم  
سال چاپ 1388شمسی  
شماره صفحه (از) 617  
شماره صفحه (تا) 619  
زبان فارسی  
متن دِ کاریون، مانوئل رامیرز ، آموزگار ناشنوایان و پیشگام در زمینه آموزش آنها.
در 1579 در شهر هلین ، استان مورسیای اسپانیا چشم به جهان گشود. او در ابتدا به کودک ناشنوایی از شهر مادری‌اش تدریس کرد. بعدها به مونتیلا رفت و برای تدریس به پسر ناشنوای مارکوس پریجو ، دُن آلونسو فرناندز دِکوردوبا فیگوِروا ، به خدمت وی درآمد.
فعالیت ابتدایی: کاریون در شهر مونتیلای استان کوردوب مستقر شد و با دونا اِلویرا دِ گودوی ازدواج کرد. در 1606 شاگرد ناشنوای او، دن آلونسو در هجده سالگی, مارکوسِ پریجو شد. حق قانونی او نسبت به ارث زیر سوال نرفت و این نشان از موفقیت آموزش وی داشت. راهب بزرگِ روت و یکی از اقوام مارکوس, چنین اظهار داشته است: دن آلونسو به رغم معلولیت ذاتی خود با دوراندیشی, املاکش را اداره می‌کرد و از وجود مدیران پرشور و علاقه‌مند خود بهره می‌برد. تصمیمهای او از حمایت مارکوس برخوردار بود، البته نه شفاهاً بلکه مکتوب؛ روشی که برای پاسخ به کلیه پرسشها به کار می‌برد.
در حدود 1615، کاریون به درخواست دوشس فریاس به مادرید رفت تا به پسر ناشنوای او, دن لوئیز فرناندز دِ ولاسکو که آن زمان شش سال داشت، درس بدهد. دن لوئیز نوه دن اینیگو دِولاسکو ، چهارمین دوک فریاس بود، که دو برادر ناشنوا به نامهای دن فرانسیسکو و دن پدرو داشت. آنان شاگردان سابق پدرو پونس دی لئون بودند.
روش تدریس: کاریون نیز همانند بیشتر آموزگاران، روش تدریس خود را با پنهان‌کاری فوق‌العاده, مخفی نگه می‌داشت، شاید بدین وسیله می‌خواست مانع از رقابت شود و جایگاه برتر خود را در میان شاهزادگان و اشراف‌زادگان, که برای دسترس به وی رقابت می‌کردند، حفظ نماید. او در مقدمه کتابی، با عنوان شگفتیهای طبیعت به این پنهان کاری اشاره کرده است. این کتاب, به بخشی از اطلاعات شگفت‌انگیز مرتبط با پدیده‌های طبیعی می‌پردازد که به ترتیب حروف الفبا فهرست شده و منبع جمع‌آوری آنها، مولفان قدیمی و قرون وسطایی است. در این کتاب, کاریون به تفصیل, این عقیده صحیح خود را شرح می‌دهد که دلیل گنگ بودن افراد، ناشنوایی آنان است. او نوشته است: کودکی که ناشنوا متولد می‌شود و یا در همان کودکی ناشنوا می‌گردد، گنگ خواهد بود, اما کرولالان از اندامهای گفتاری طبیعی برخوردارند و تلفظ اصوات را می‌توان به آنها آموخت.
روش کاریون در تدریس به کودکان ناشنوا, با روش وی در تدریس خواندن به کودکان در مدت زمان کوتاه, رابطه تنگاتنگی داشت. او به مورد دن برناندینو فرناندز دِ ولاسکو اشاره کرده است. در شش سالگی کاریون در پانزده روز و یا حداکثر یک ماه خواندن را به او آموخت. خوان باتیستا دِ مورالس ، دوست و ناشر کاریون، روش خواندن ابداعی او را شرح داده است.
او در 1623 کتابی با عنوان روش عمومی تلفظ در زبانها، هجی کردن، درس خواندن، نوشتن، حساب، و معنای الفبای دستی تألیف کرد. این کتاب, با تحسین و تمجید شیوه کاریون، روش به کار رفته را مبتنی بر تدریس حروف از طریق صداهای آنها می‌دانست، نه از طریق نام عادی آنها. این روش, کاهش یا آسان‌سازی حروف نام داشت, بدین صورت که آموزگار, حرف h را / ach/ نمی‌نامید، بلکه می‌گفت /h/ به عبارت دیگر تنها صوت بیواک سایشی‌ـ چاکنایی را ادا می‌کرد که این حرف, نشانگر آن بود.
کاربرد اصل بنیادین ساده‌سازی و کاهش نام حروف به صرفاً صداهایی که نمایانگر آنها هستند، به احتمال قوی یکی از روشهای پدرو پونس در آموختن گفتار به شاگردان ناشنوایش بود. افزون بر این, خوان پابلو بونت نیز از این روش استفاده می‌کرده است. او مولف نخستین کتابی بود که تا آن زمان درباره آموزش به ناشنوایان منتشر شده بود، کتابی به نام ساده‌سازی حروف که در 1620 در مادرید منتشر گردید. پابلو بونت در آن زمان, منشی دن برناندو بود. احتمالاً او از روش پونس در آموزش به داییهای بزرگ دن برناندو آگاه بوده است. با این همه، به رغم اینکه هم کاریون و هم پابلو بونت بین سالهای 1615 و 1618 در مادرید بودند، هیچ کدام در آثارشان, از دیگری یاد نکرده است. بیشتر احتمال دارد که پابلو بونت از دانش کاریون بهره برده است، نه بر عکس.
دیگر فصل کتاب مورالس، به الفبای دستی می‌پردازد که کاریون در برقراری ارتباط با دانش‌آموزان ناشنوا از آن استفاده می‌کرد. با آنکه در این کتاب هیچ تصویری از شکل دست در ادای حرف وجود ندارد, چگونگی شکل دادن حرف با دست در آن آمده است. بین این الفبای دستی، و الفبای دستی پابلو بونت در کتاب ساده‌سازی حروف, تفاوت اندکی به چشم می‌خورد.
کاریون، همانند پونس و پابلو بونت، به آموزش گفتار و گفتار‌خوانی به دانش‌آموزان خود، توجه خاصی ‌داشت. سر کنلم دیگبای ، که در 1623 پرنس ولز را در سفر به مادرید همراهی می‌کرد، موفقیت روش او را تأیید کرده است. او آن چنان تحت تأثیر دن لوئیز قرار گرفته بود که در کتابش, از بدنها و از روح انسان (لندن، 1658) و در فصلی با عنوان «صدای محسوس و با کیفیت » تواناییهای او را شرح داد.
همچنین شاه فیلیپ چهارم اسپانیا نیز در فرمانی سریع و آشکار, کاریون را به دربار فراخواند تا به امانوئل فیلیبرت آمادئوس ، پسر ناشنوای پرانسس ایتالیایی کاریگنان ، همسر توماس فرانسیسِ ساوی، مارکوسِ پریجو ، آموزش دهد. پس از اقامت چندین ماهه در دربار، مارکوس به مونتیلا باز گشت و تا زمان مرگش در 1652 در این شهر ساکن بود.
کاریون را باید یکی از مهم‌ترین ادامه‌دهندگان راه پدرو پونس دی لئون در تاریخچه آموزش ناشنوایان بدانیم. با این همه، زمانی روش آموزشی او، به تاریخ فرهنگ غرب وارد شد که خوان پابلو بونت، با کسب اطلاعاتی از روش او آنها را در 1620 منتشر کرد.
مأخذ:
GEDPD, Vol. 1, P. 179-180.
جورج سُلر
ترجمه محبوبه مرشدیان  
تاریخ ثبت در بانک 7 مهر 1399