| کد | jr-40942 |
|---|---|
| عنوان اول | دبیرستان نمونه ویژه ناشنوایان |
| عنوان دوم | مرکزی برای گذران مقطع متوسطه ناشنوایان در امریکا |
| نویسنده | هری جی لانگ |
| نویسنده | مروین دی گارتسون |
| مترجم | لقمان سرمدی |
| مترجم | هادی واعظی نژاد |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد دوم |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 604 |
| شماره صفحه (تا) | 607 |
| زبان | فارسی |
| متن |
دبیرستان نمونه ویژه ناشنوایان ، مرکزی برای گذران مقطع متوسطه ناشنوایان در امریکا. به موجب قانون کنگره امریکا در اکتبر 1966، دبیرستانی ویژه ناشنوایان، با نام دبیرستان نمونه ناشنوایان تأسیس شد. هدف این برنامه که تحت حمایت دولت فدرال بود، عبارت بود از: ارائه برنامه‌ای نمونه درباره تحصیلات متوسطه دانش‌آموزان ناشنوا و تشویق به تهیه و تدوین برنامه‌های مشابهی در سراسر امریکا. دبیرستان نمونه به عنوان دبیرستان منطقه‌ای، موجبات آمادگی دانش‌آموزان ناشنوا را برای ورود به دانشگاه و یا بازار کار فراهم می‌کند. این مدرسه، دارای تمام تجهیزات آزمایشگاهی برای برنامه‌های تحصیلی متوسطه ناشنوایان بوده و به طور کلی، بهبود و ارتقای امر آموزش برای ناشنوایان در صدر برنامه‌های خویش دارد. در این راستا، از شیوه‌های مختلفی چون انجام آزمایش با مواد، برگزاری آزمون، روش‌شناسی و سیستمهای مدیریت دوره استفاده می‌کند. در کلیه این سیستمها و روشها، میان تجربیات و آموزشها و ادراک از یک سو و عاطفه و احساس از سوی دیگر، نوعی تلفیق صورت گرفته است. دبیرستان نمونه، نتیجه شرایط تحصیلی و آموزشی آن دوران است و این حرکت در راستای مطالب و مقالاتی است که آن روزها به چاپ می‌رسید؛ از جمله: دبیرستان امریکای امروزی از جیمز بی. کونانت ، گزارشی درباره وضعیت تحصیل ناشنوایان در ایالات متحده؛ گزارش کمیته ملی به سرپرستی هومر بابیج با عنوان «تحصیل و آموزش ناشنوایان: گزارشی به وزیر بهداشت، آموزش و بهزیستی و به همت کمیته مشورتی ناظر بر تحصیل ناشنوایان ». در پی بررسی و مطالعه کونانت، تغییرات و تحولات قابل توجهی در آموزش متوسطه عمومی روی داد که از جمله، یکپارچه شدن مدارس متوسطه کوچک‌تر بود. این انجمن، نام‌نویسی دست کم پانصد نفر را در یک دبیرستان پیشنهاد کرد که بدین ترتیب، متمایزسازی برنامه‌ها امکان‌پذیر شد و برنامه درسی جامعی نیز به اجرا درآمد و نیازهای مختلف، با توجه به تفاوت سطح علایق و موفقیتها، در میان جمعیت دانش‌آموزی تأمین گشت. همچنین بسیاری از کارشناسان کارآزموده، در هر زمینه به فعالیت خود ادامه دادند. مثلاً ارشاد و مشاوره کافی صورت گرفت؛ هزینه‌های تأسیساتی مربوط به برنامه تحصیلی ذی‌ربط در مقطع متوسطه توجیه شد؛ فضا و مجالس جدای ارتباط متقابل و تعامل میان ناشنوایان فراهم گشت و تمامی خدمات حمایتی و پشتیبانی‌ای، که لازمه برنامه‌ای موثر در مقطع متوسطه بودند، تأمین شدند. در گزارش بابیج، به مجموعه جامعی از نیازها و کمبودهای ناشی از خلأهای موجود در برنامه‌ریزی آموزشی ناشنوایان امریکا، اشاره شده بود که از جمله یافته‌های این کمیته مطالعاتی، می‌توان موارد زیر را نام برد: متوسط دانش‌آموختگی از مدارس ناشنوایان، کمتر از پایه هشتم است؛ کمتر از یک درصد از هزینه‌های آموزشی ویژه ناشنوایان در بخش پژوهش و توسعه هزینه می‌شود؛ در ایالات متحده مرجعی متمرکز که مسئولیت تهیه و تکمیل برنامه‌های نوین را برای ناشنوایان بر عهده داشته باشد، وجود ندارد و همچنین به دلیل کم‌تراکم بودن جمعیت ناشنوایان در ایالات متحده، مدارس متوسطه جامع و کاملی برای این گروه از دانش‌آموزان وجود ندارد. معیارهای پذیرش در مدرسه جدید هم عبارت بودند از: حداقل چهارده سال سن، اُفت شنوایی هفتاد دسی‌بل یا بیشتر در بهترین حالت، توانایی خواندن و نوشتن حداقل در سطح پایه سوم و عدم وجود دیگر معلولیتهای عمده، که با تصویب قانون تحصیل و آموزش کودکان معلول این معیارهای اولیه تغییر یافتند و انعطاف‌پذیر‌تر شدند. نخستین ناحیه‌هایی که از خدمات مربوط به دبیرستان نمونه برخوردار شدند: کلمبیا، دلاور، پنسیلوانیا، ویرجینیا و ویرجینیای غربی بودند. البته در صورت وجود فضای خالی، از سایر ایالتهای کشور نیز دانش‌آموزانی پذیرفته می‌شوند و اولویت با دانش‌آموزانی است که به برنامه تحصیلی جامعی در مقطع متوسطه دسترس نداشته باشند. دبیرستان نمونه، هم به صورت شبانه‌روزی و عمومی است و هم به صورت مدارس روزانه، که بخش خصوصی آنها را فعال کرده است. دانشکده گالودت در شانزدهم مه 1969، قراردادی را با وزارت بهداشت و آموزش و بهزیستی، درباره شروع به کار دبیرستان نمونه در محوطه دانشکده به امضا رساند. در پاییز همان سال، نخستین گروه از معلمانی که دوازده نفر بودند، همراه با یک مدیرعامل، برای آموزش و آشنایی با جایگاه و موقعیت ناشنوایان جذب گردیدند تا پس از آن، فرآیند برنامه‌ریزی آغاز شود. در ژانویه 1970 از نُه دانش‌آموز، به صورت آزمایشی ثبت‌‌نام شد. در پاییز 1970، دوین هیکس ، از موسسه پایلوت دالاس ویژه ناشنوایان، در مرکز شنوایی و گفتار کالیر استخدام شد تا مدیریت مدرسه نوپا را به عهده بگیرد. هیکس پیش از این، مدیریت مدرسه ناشنوایان آرکانزاس، در لیتل راک را بر عهده داشت و در زمینه گفت‌وگو و ارتباط با کمک زبان و حرکات و اشارات دست، شخصیتی شناخته شده به شمار می‌آمد. سپس مروین دی. گارتسون به عنوان مدیر و سرپرست خدمات آموزشی وارد هیئت مدیره شد. او که از پنج سالگی دچار ناشنوایی شده بود، دوازده سال به عنوان مدیر مدرسه ناشنوایان مونتانا، پنج سال به عنوان استادیار دانشکده گالودت و سه سال به عنوان مدیر اجرایی انجمن سازمانهای ویژه ناشنوایان خدمت کرده بود. گای واتسون از دانشگاه ایالتی نیومکزیکو، مدیریت توسعه دوره‌های آموزشی را بر عهده گرفت؛ اما یک سال بعد، از این سمت کنار رفت و جای خود را به پل واتسون از دانشگاه ایلینوی داد و جوزف روزن اشتاین ، به عنوان مدیر پژوهش و توسعه معرفی گردید. پدر و مادر روزن اشتاین ناشنوا بودند. او در مدرسه ناشنوایان کلسینگتون و دفتر آموزش معلولان در اداره آموزش و پرورش امریکا خدمت کرده بود. ویکتور اچ. گالووی نیز، که از کودکی ناشنوا شده بود، از موسسه فنی ناشنوایان، برای مدیریت بخش خدمات پرسنلی و برنامه‌های خوابگاهی به خدمت گرفته شد. این دبیرستان، در آغاز کار، با هفتاد دانش‌آموز جدید از پنج ایالت اطراف و هیئت علمی و کادر جدید، فعالیت خود را در ساختمانی موقت و اجاره‌‌ای در جنوب شرق محوطه دانشکده گالودت آغاز کرد. در 1976، تأسیسات چند منظوره‌ای در بخش شمال شرق محوطه با مساحت هفده جریب آماده بهره‌برداری شد و امروزه این مجموعه آموزشی، با برخورداری از اتاقهای مسکونی، تأسیسات بهداری، رستورانها، مراکز درمانی و زمینهای بازی، سالانه حدود چهارصد دانش‌آموز مقطع متوسطه را تحت پوشش قرار می‌دهد. همچنین این دبیرستان نمونه، از توانمندی گسترده‌ای در سطح ملی برخوردار است و افزون بر توسعه و گسترش برنامه‌ها و محیطهای آموزشی، به برگزاری کارگاهها، سمینارها، دوره‌های کارورزی و اردوهای علمی و تفریحی می‌پردازد و به علاوه، نشریه تخصصی پرسپکتیو را برای معلمان و مربیان، و نشریه دنیای اطراف شما را برای دانش‌آموزان مقطع متوسطه سراسر کشور منتشر می‌کند. انجمن مشورتی اولیا به طور منظم تشکیل جلسه می‌دهد و درباره برنامه‌های مدرسه، اعم از برنامه‌های آموزشی و فوق برنامه، اظهارنظر می‌کند. این مدرسه دارای یک انجمن مشورتی ملی است که به دبیرستان نمونه در ادامه جهت‌گیریها و حفظ خط‌مشی خود یاری می‌رساند. در برنامه درسی مدرسه، که همواره در آن بازنگری می‌شود و اصلاحاتی در آن صورت می‌گیرد، مشتمل بر 180 واحد درسی، اعم از اجباری یا اختیاری، همچون زبان اسپانیایی، هنر و هنرهای نمایشی است. حدود سه چهارم دانش‌آموزان، در محوطه دانشکده سکونت دارند و بقیه از مناطق مختلف واشنگتن به این مدرسه می‌آیند. بیش از هفتاد درصد دانش‌آموختگان برای ادامه تحصیل به مدارس عالی سراسر کشور وارد می‌شوند. مآخذ: EDHD, P. 139-140; GEDPD, Vol. 2, P. 211-212. هری جی. لانگ ؛ مروین. دی. گارتسون ترجمه لقمان سرمدی؛ هادی واعظی نژاد |
| تاریخ ثبت در بانک | 6 مهر 1399 |