| کد | jr-40120 |
|---|---|
| عنوان اول | تایلند |
| عنوان دوم | وضعیت ناشنوایی و ناشنوایان در این کشور |
| نویسنده | ساتاپورن سووانوس |
| مترجم | لقمان سرمدی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد اول |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 382 |
| شماره صفحه (تا) | 385 |
| زبان | فارسی |
| متن |
تایلند ، وضعیت ناشنوایی و ناشنوایان در این کشور. جامعه تایلند، اخیراً به شخصیت خاص و نیازهای ویژه ناشنوایان پی برده است. در دهم دسامبر 1951، سومین سالگرد صدور بیانیه حقوق بشر در سازمان ملل متحد، گردهمایی‌ای در بانکوک بر پا شد تا درباره آموزش به ناشنوایان بررسی شود. از آن به بعد، به ناشنوایان در کار آموزش، بهداشت، رفاه، آموزش شغل و فعالیت برای ایجاد درآمد، کمک شد. آموزش: اقدامات اولیه برای آموزش ناشنوایان در تایلند، از سوی موسسه آموزش بین‌المللی امریکا حمایت شد و ام. آر. سرمزری کازرمزری ، هزینه مطالعه در امریکا را فراهم کرد. او که مقامی را در وزارت آموزش به عهده داشت، در دانشکده گالودِت، تحصیل کرد و سپس برای احداث مرکز آموزش ویژه کودکان ناشنوا، در 1951 به تایلند بازگشت. این مرکز که نخست تنها چهار دانش‌آموز داشت، در سال دوم تأسیس آن، دانش‌آموزانش به پنجاه نفر رسید. وزارت آموزش تایلند با همکاری بنیاد ستساتیان و موسسه ناشنوایان تایلند، نخستین مدرسه دولتی ناشنوایان را در 1953 افتتاح کرد که مدرسه کودکان ناشنوای منطقه دوزیت ، در بانکوک نامیده شد. این مدرسه، دانش‌آموزان هفت تا دوازده ساله را هم به صورت روزانه و هم شبانه‌روزی می‌پذیرفت. دانش‌آموزان بالای دوازده سال، خواندن و نوشتن و همچنین، مهارتهای حرفه‌ای را آموزش می‌دیدند. دانش‌آموزان، شهریه‌ای پرداخت نمی‌کردند؛ اما والدین یا سرپرست دانش‌آموزانی که به صورت شبانه‌روزی در آنجا به سر می‌برند، هزینه خوراک آنها را پرداخت می‌کردند. موسسه ناشنوایان تایلند، به خانواده‌های فقیر، صمیمانه کمک می‌کرد. تمام مدارس کودکان ناشنوا، از برنامه درسی عادی که از سوی وزارت آموزش برای تمام مدارس تایلند تعیین شده، استفاده می‌کنند. برنامه درسی قدیمی بر موفقیتهای تحصیلی تأکید داشت که طبق این روش، دانش‌آموزان ناشنوا، برای تکمیل آموزش اولیه و ثانویه خود باید مثل دانش‌آموزان شنوا امتحان می‌دادند. در سال 1978، برنامه درسی این مدارس تغییر کرد و انعطاف‌پذیرتر شد و بر موفقیتهای تحصیلی و آمادگی شغلی تأکید داشت. اغلب مدارس ناشنوایان، کلاسهایی ده ساله را برای دانش‌آموزان خود در نظر می‌گرفتند: یک سال برای پیش‌دبستانی، شش سال برای آموزش ابتدایی و سه سال برای آموزش ثانویه در سطح پایین‌تر. ارزیابی دانش‌آموزان ناشنوا نیز بر عهده مدارس بود. امروزه کودکان ناشنوا از حقوق و فرصتهای کودکان عادی برخوردارند و افرادی که می‌توانند خوب ارتباط برقرار کنند، در کلاسهای ثابت مدارس دولتی شرکت می‌کنند. از 1975، دانش‌آموزانی که مشکل شنوایی داشتند، همراه دانش‌آموزان شنوا در این کلاسها که در ابتدا از پیش‌دبستانی شروع می‌شد، شرکت می‌کردند. برای کمک به کودکان مناطق محروم از امکان آموزشی ویژه، وزارت آموزش، مدارس خاصی را برای کودکانی که مشکل شنوایی داشتند و کودکانی که کاملاً ناشنوا بودند، احداث کرد؛ مدرسه چانبوری و مدرسه سوتسوکا وات چمپ ، در بانکوک از آن جمله‌اند. ارتباطات: هیچ سیاست کلی‌ای برای مشخص نمودن روشهای ارتباطی برای کودکان ناشنوا در مدارس تایلند، وجود ندارد. هجی کردن با انگشت، زبان اشاره تایلندی، روشهای شفاهی و ارتباط کلی، روشهایی هستند که از آنها در تایلند، استفاده می‌شوند. اقدامات اولیه درباره ارتباطات، شامل زبان اشاره و هجی کردن با انگشت بود که در مدرسه کودکان ناشنوا در منطقه دوزیت در بانکوک، تنظیم شده بود. کامالا کرایرکش ، نخستین مدیر این مدرسه که از دانشکده گالودت، دانش‌آموخته شده بود، این اقدامات را آغاز کرد. او الفبای دستی‌ای را اختراع کرد که همراه زبان اشاره تایلندی از آن استفاده می‌شد. این الفبا، ترکیبی از علایم طبیعی بود که ناشنوایان در زبان اشاره امریکایی و تایلندی از آن استفاده می‌کردند. کرایرکش و همکارانش، این علایم را تنظیم کردند که الفبای کافی را برای ارتباط و آموزش، ایجاد کنند. مدرسه کودکان ناشنوا در منطقه دوزیت بانکوک، از شیوه ترکیبی در آموزش استفاده می‌کند و برگسترش مهارتهای شفاهی و دستی تأکید دارد. از 1975, فلسفه ارتباط کلی در مدارس کنکائن ، تک و سانگکلا ، ادامه یافت و مدرسه چانبوری، ویژه افرادی که مشکل شنوایی داشتند و مدرسه سوتسوکا وات چمپ در بانکوک، فقط از روش شفاهی استفاده می‌کنند. مردم در تایلند، علاقه‌مند هستند درباره ارتباط با ناشنوایان، بیشتر مطالعه کنند. کتابهایی در آموزش گفتاری و شنیداری و خواندن گفتار به زبان تایلند، موجود است. نخستین کتاب زبان اشاره تایلند با کلمات اصلی و توصیف نوشته شده برای هر علامت، در 1966 چاپ شد. اثبات شد که این اقدامات، کافی نبود و برای جمع‌آوری و تنطیم علایم و تهیه توضیحاتی برای آنها تلاشهای متنوعی صورت گرفت. در 1982، با حمایت مالی از سوی چندین سفارت، در تایلند، استرالیا و کانادا، سمیناری دو هفته‌ای تشکیل شد که به تحکیم و تنظیم تحقیقات در زبان اشاره تایلندی انجامید. این تحقیقات، در مرکز ناشنوایان دانش‌آموخته صورت گرفت. معلمان مدارس ناشنوایان، مجموعه علایم را گسترش دادند و علایمی را که آنها از طریق بزرگسالان ناشنوا جمع‌آوری کرده بودند، به صورت یک فرهنگ, در سال 1983 به چاپ رسید. خدمات و اشتغال: فرصتهای شغلی برای ناشنوایان در تایلند، محدود است. دلیل اصلی این مشکل، این است که تایلند، دارای نیروی کار ذخیره است. بنابراین، اغلب ناشنوایان با خویشاوندان خود، کار می‌کنند و بر شغلهایی چون: طراحی، ریخته‌گری، نقاشی، الکترونیک، خیاطی، آرایشگری، آشپزی، عکاسی و حروف‌چینی، تأکید دارند. ناشنوایان، مانند افراد شنوا، حقوق می‌گیرند. اقدامی مهم و مستقل برای کمک به ناشنوایان، تأسیس انجمن بزرگسالان ناشنوای تایلند با 93 عضو در 21 جولای 1969 بود که اداره مرکزی آن در مدرسه ناشنوایان ستساتیان در بانکوک بود. این انجمن، در 1980، اقدامات خود را گسترش داد و مرکز ناشنوایان دانش‌آموخته را بر پا کرد تا مهارتهای کاری جامعه را تنظیم کرده، الگویی برای فعالیت کمک به خودِ ناشنوایان شود. در می 1982، این مرکز، از مدرسه به قسمت شرقی بانکوک، انتقال یافت و سه هدف اصلی را دنبال می‌کرد: عضویت و مشاوره شغلی، احداث کارگاهی برای ناشنوایان، و تحقیق درباره زبان اشاره تایلندی. این مرکز با سازمانهای ناشنوایان در کشورهای مختلف، در ارتباط است و یکی از اعضای کمیته آن، عضو فعال هیئت بین المللی معلولان شد. از 1981، که سازمان ملل متحد، سال بین‌المللی معلولان اعلام کرد، خدمات متنوعی در تایلند در اختیار ناشنوایان قرار گرفت. دولت، سرمایه بیشتری را برای توان‌بخشی به ناشنوایان در نظر گرفت و بخشهای عمومی با در اختیار قرار دادن سرمایه و فرصتهای بیشتر، به ناشنوایان اجازه دادند که در بخشهای مختلف برای افزایش رشد جامعه، شرکت کنند. وزارت بهداشت عمومی، برای کمک به ناشنوایان در مراکز روستایی و در کنار آموزش و مراقبت بهداشتی، به مددکاران اجتماعی آموزش می‌داد. انجمن گوش، حلق و بینی تایلند، برای درمان کسانی که در مناطق روستایی مشکل شنوایی داشتند، واحدی سیار تشکیل داد و موسسه ناشنوایان تایلند، با حمایت ملکه سیریکیت ، برای فراهم کردن آموزش شغلی و خدمات کاریابی ناشنوایان بزرگسال، با سازمانهای آموزش همگانی، رفاه عمومی و وزارت کار، همکاری می‌کرد. آژانس توسعه بین‌المللی ایالتهای امریکا، از طریق برنامه‌های بین‌المللی انسان‌دوستانه به سازمانهای تایلندی برای ارائه خدمات به ناشنوایان، هم در مقطع پیش‌دبستانی، و هم پس از دبستان، کمک کرد. دانشکده‌ها و دانشگاهها و وزارت آموزش، به معلمان آموزش می‌دادند تا با دانش‌آموزان ناشنوا کار کنند. بنابر دلایل موجود، ناشنوایان در تایلند در آینده بیشتر پیشرفت می‌کنند. برای نمونه، خانواده‌های اشرافی، نسبت به ناشنوایان علاقه نشان داده‌اند. در 1983، شاهزاده خانم ماها چاکری سیریندهورن ، احداث مرکزی آزمایشی را برای کودکان ناشنوا در داخل مدرسه کودکان شنوا در محوطه کاخی مجلل، ترتیب داد. متخصصان توان‌بخشی ناشنوایان، این مرکز را برای کودکان ظاهراً ناشنوای سه تا شش سال بر پا کردند و والدین یا سرپرست دانش‌آموزان، برای سازماندهی برنامه‌های درسی، صمیمانه با معلمان، همکاری می‌کردند. این آزمایش که وظیفه بزرگ‌تر دولت بود و همچنین، تحکیم روابط بین‌المللی، نشانگر آینده درخشان ناشنوایان در تایلند است. مأخذ: GEDPD, Vol. 3, P. 282-284. ساتاپورن سووانوس ترجمه لقمان سرمدی |
| تاریخ ثبت در بانک | 31 شهریور 1399 |