| کد | jr-29241 |
|---|---|
| عنوان اول | پرو |
| عنوان دوم | وضعیت ناشنوایان و ناشنوایی در این کشور |
| نویسنده | شرلی مکارکر |
| مترجم | لقمان سرمدی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد اول |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| محل چاپ مجموعه | تهران |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 311 |
| شماره صفحه (تا) | 313 |
| زبان | فارسی |
| متن |
پرو ، وضعیت ناشنوایان و ناشنوایی در این کشور. پرو، یکی از کشورهای امریکای جنوبی است که مساحتی بالغ بر 1290000 کیلومتر مربع دارد. جمعیت این کشور اندکی بیش از هفده میلیون نفر است. ناشنوایان، سازمانهای خاص خودشان را دارند. دولت مرکزی ارائه خدمات به ناشنوایان را مسئولیت مهم خود تلقی می‌کند و معمولاً در زمینه آموزش ناشنوایان از الگوهای کشورهای اروپایی و سایر کشورهای امریکای لاتین استفاده می‌شود. تاریخچه آموزش و پرورش: آموزش سازمان‌یافته ناشنوایان اهل پرو, در 1936 آغاز گردید. پاکویتا دو بناویدز ، همسر رئیس جمهوری پرو، برای بر عهده گرفتن مسئولیت نخستین مدرسه ناشنوایان، گروه ویژه‌ای را از اسپانیا به کار گرفت. این مدرسه, در هجدهم ژوئن 1936 در بارانکو و به موجب دستورالعمل شماره 283 دولت تأسیس شد. تا دهه 1970 مدرسه بارانکو از زبان اشاره, به عنوان ابزار و شیوه اصلی ایجاد ارتباط استفاده می‌کرد؛ اما در همین دهه بود که روش خود را عوض کرد و شیوه ایجاد ارتباط از طریق زبان را جایگزین زبان اشاره کرد. در 1980، ساختمانهایی که محل سکونت دانش‌آموزان بودند، به کارگاه‌های ویژه آموزش مشاغل تبدیل شدند. مدرسه بارانکو همه ساله بالغ بر ده دانش‌آموخته دارد و آن را «مرکز آموزشهای ویژه معصومیت مریم مقدس » نامیده‌اند. این مرکز، از دانش‌آموزان ناشنوا و سخت شنوا در محدوده سنی سه تا هجده سال پذیرش می‌کند. در 1959 نیو‌هاوس و گریمنسا دومین مدرسه ناشنوایان را دایر کردند. این مدرسه که با عنوان «مرکز شنوایی و گفتار پرو » فعالیت می‌کند، از روشهای شفاهی پدرو براکوس تلز پیروی می‌کند. بروکوس تلز به عنوان مشاور یک انستیتوی مکزیکی در مرکز شنوایی و تکلم پرو فعالیت می‌کند. انستیتوی مکزیکی هم به کارورزان و متخصصان پرویی که در این موسسه خدمت می‌کنند، آموزش می‌دهد. قانون موسوم به 19326, که در 21 مارس 1972 به تصویب رسید و به عنوان قانون ناظر بر ایجاد اصلاحات آموزشی شناخته می‌شود، به عنوان نقطه عطفی در تاریخچه آموزش ناشنوایان اهل پرو محسوب می‌گردد. دولت نیز برای اجرای قانون مزبور و اصلاحات پیش‌بینی شده در آن، دفتر ویژه‌ای را در اداره آموزش و پرورش ایجاد کرد که مسئولیت تهیه و تنظیم آیین‌نامه‌ها، هدایت و پیشبرد آنها، ایجاد هماهنگی، نظارت و ارزیابی اقدامات مقتضی را بر عهده داشت. این دفتر, در صدد ادغام و یکپارچه ساختن خدمات مختلف و موازی است؛ از جمله بخشهای آموزش، آموزش مشاغل و برنامه‌ها یا دوره‌های آموزشی. آموزش و تحصیل در دوره معاصر: امروزه بیش از هفتاد مدرسه یا مرکز آموزشی وجود دارند که به کودکان ناشنوا یا سخت‌شنوا آموزش می‌دهند. از این میان، پنج مدرسه خصوصی‌اند که با بهره‌گیری از یارانه‌های دولت فعالیت می‌کنند. بقیه مدارس, ملزم به ارائه خدمات آموزش رایگان می‌باشند و تمامی هزینه‌های موجود را وزارت آموزش و پرورش به عهده می‌گیرد. دانش‌آموزان در دو نوبت صبح و بعدازظهر در مدرسه حضور می‌یابند. برخی مدارس افزون بر خدمات آموزشی معمولی، خدمات دیگری نیز ارائه می‌دهند که تهیه و توزیع رایگان کتابهای آموزشی و کتابهای تمرین در خصوص تلفظ و آواشناسی، لب‌خوانی و دستور زبان از جمله این خدمات‌اند. دولت با تهیه جزوات و مطالب ویژه‌ای، معلمان و کارکنان این مدارس را با روشهای آموزش استاندارد آشنا می‌سازد. خط‌مشی کلی دولت در زمینه آموزش و پرورش، همگن‌سازی و ادغام دانش‌آموزان ناشنوا با دانش‌آموزان عادی بوده است تا به طور کلی درباره تمامی دانش‌آموزان کشور یک روش اعمال شود. البته در این موارد استثنائاتی وجود دارد که باید آنها را مورد توجه قرار داد. برقراری ارتباط متقابل: در مجموع شیوه شفاهی در مدارس ناشنوایان پرو غالب‌تر است، اما به جز سه مدرسه که از شیوه ارتباط کلی استفاده می‌کنند، مابقی مدارس، فقط از شیوه مبتنی بر زبان و تکلم استفاده می‌کنند. با این حال شکی نیست که بخش اعظم دانش‌آموزان ناشنوا در خارج از کلاس درس، برای گفت‌وگو و برقراری ارتباط از زبان اشاره استفاده می‌کنند. علاقه ناشنوایان پرو به زبان اشاره، به صورتهای مختلف بروز می‌کند؛ مثلاً کانال تلویزیون دولتی برنامه‌ای دارد که همه روزه پخش می‌شود و به زبان اشاره برگردان می‌شود؛ بسیاری از افراد سخت‌شنوا از بینندگان این برنامه‌اند. همچنین, سه برنامه کوتاه دیگر با عنوان «کمکم کن », به زبان اشاره ترجمه شده و در ساعتهای مختلف روز پخش می‌شود. تربیت معلم: تربیت معلم در 1966 به موجب موافقتنامه مرکز شنوایی و تکلم پرو با دانشگاه کاتولیک پرو و زیر نظر جولیو برنالدو دو کوئیروس مدیر مرکز پزشکی تحقیقات آواشناسی و شنوایی‌سنجی بوئنوس آیرس آغاز شد. این پروژه آموزشی، که دو سال به طول می‌انجامد، مستلزم آن است که معلم یا مربی, دارای مدرک کارشناسی در رشته مورد تدریس باشد. با توجه به این شرط، از تعداد متقاضیان تا اندازه بسیاری کاسته می‌شود؛ از این رو, بیشتر دانش‌آموختگان نمی‌توانستند در مدارس کار کنند، بلکه ممکن بود به عنوان مشاوران خصوصی فعالیت کنند. به عبارت دیگر, درصد بالایی از کارکنان مراکز آموزشی، متخصص نبودند و همین مسئله معضلی جدی را در پی داشت. از این رو وزارت آموزش و پرورش در راستای تربیت معلمان و مربیان ویژه آموزش استثنایی، برنامه ویژه‌ای را تهیه و پیشنهاد کرد. در چارچوب بخشی از این برنامه، موافقتنامه‌ای با دانشگاه سیکرید ویژه زنان ، برای تربیت آموزگاران مدارس به امضا رسید و در نهایت این برنامه با حمایتهای مالی اداره آموزش و پرورش در 1982 آغاز شد. ناشنوایان بزرگسال: بیشتر ناشنوایان اهل پرو کار می‌کنند و می‌توانند خانواده‌های خود را تأمین نمایند. تعدادی در بخشهای مهندسی و طراحی و برخی هم در دانشگاهها فعالیت می‌کنند. البته آن دسته از ناشنوایان که دو شغل تخصصی، از جمله حسابداری یا دفترداری فعالیت می‌کنند، از لحاظ درآمد, نسبت به دیگر ناشنوایان در وضعیت بهتری قرار دارند. سه سازمان ناشنوایان پرو, که همگی در لیما واقع شده‌اند، عبارت‌اند از: انجمن پیشبرد و یکپارچه‌سازی ناشنوایان پرو ، انجمن ناشنوایان پرو و اتحادیه ورزشی ناشنوایان پرو . مأخذ: GEDPD, Vol. 2, P. 282-283. شرلی مکارکر ترجمه لقمان سرمدی |
| تاریخ ثبت در بانک | 30 اردیبهشت 1399 |