مقاله مجموعه

کد jr-29091  
عنوان اول بزرگسالان ناشنوا، آموزش  
عنوان دوم تاریخچه و فعالیتها در عرصه آموزش ناشنوایان بزرگسال در ایران  
نویسنده ثمینه باغچه بان  
عنوان مجموعه دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد اول  
نوع کاغذی  
ناشر موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم  
محل چاپ مجموعه تهران  
سال چاپ 1388شمسی  
شماره صفحه (از) 265  
شماره صفحه (تا) 266  
زبان فارسی  
متن بزرگسالان ناشنوا، آموزش، تاریخچه و فعالیتها در عرصه آموزش ناشنوایان بزرگسال در ایران.
سوادآموزی به ناشنوایان بزرگسال، در دهه اول 1330ش. در تهران به طور غیرمداوم آغاز شد تا اینکه در 1347 کلاسهای آموزش ناشنوایان بزرگسال زیر نظر محمد حسن اعلم, بازرس کمیته جهانی پیکار با بی‌سوادی و همکاری برخی بنیادهای فرهنگی داخلی در استان خراسان تشکیل گردید. این کلاسها در محل پیکار با بی‌سوادی مشهد، به دست زهرا نصیری و خانم کوچک‌زاده که هر دو در مهرماه 1347 در آموزشگاه باغچه‌بان دوره دیده بودند اداره می‌شد. تا اینکه در مهرماه 1353 سازمان ملی رفاه ناشنوایان ایران در مشهد به تأسیس کارگاه حمایت شده مشهد اقدام کرد و از نیمه دوم 1353 شروع به کار کرد و کلاسهای پیکار با بی‌سوادی ناشنوایان از آن به بعد در این مرکز تشکیل گردید.
سرپرستی این مرکز به عهده زهرا نصیری واگذار گردید و عده‌ای از شاگردان پیشین پیکار در مرکز جدید به تحصیل خود ادامه دادند و در ضمن مشغول آموختن یک حرفه شدند.
در 1354 نُه تن از دانش‌آموزان ناشنوا که تحصیلات خود را در کلاس اکابر شروع کرده بودند، به اخذ گواهینامه دوره ابتدایی نایل آمدند که از این عده هفت نفر دختر و دو نفر پسر بودند. گروهی از این دانش‌آموختگان در دوره‌های راهنمایی به تحصیل خود ادامه دادند.
در کارگاه حمایت شده ناشنوایان مشهد به همه پنجاه شاگرد این مرکز، افزون بر آموزش حرفه, سواد و زبان نیز، آموخته می‌شد. از این رو استان خراسان و شهرستان مشهد نخستین استانی است که در آن آموزش ناشنوایان بزرگسال آغاز شد و ناشنوایان بزرگسال مشهد نخستین دانش‌آموختگان ناشنوای این گونه کلاسها هستند.
کلاسهای اکابر سازمان ملی رفاه ناشنوایان ایران: از آنجا که در توان‌بخشی عمومی ناشنوایان و به ویژه در آموزش حرفه و کاریابی, داشتن حداقل زبان و حداقل سواد ضروری است, سازمان ملی رفاه ناشنوایان از نخستین ماه تأسیس خود، یعنی شهریورماه 1350 کلاسهای اکابر ناشنوایان تهران را تأسیس کرد.
در این کلاسها که در سطح آمادگی و مقدماتی اول بود، کوشش می‌شد به آن دسته از ناشنوایانی که سن آنان از سیزده سال گذشته و از آموزش عمومی ناشنوایان محروم بودند, فرصت زبان‌آموزی و سوادآموزی و آموزش یک حرفه و یک هنر داده شود. همچنین سازمان ملی رفاه ناشنوایان برای بالا بردن سطح سواد و آگاهی اجتماعی جامعه ناشنوایان ایران، کلاسهای استثنایی در سطح بالاتر دایر کرده بود.
برنامه کار کلاسهای اکابر ناشنوایان به این شرح بود: زبان‌آموزی (کلید زبان, تلفظ, لب‌خوانی, تربیت شنوایی, زبان اشاره و الفبای دستی)؛ سوادآموزی (خواندن و نوشتن در حدود سال دوم دبستان)؛ نقشه‌کشی و نقشه‌خوانی مقدماتی در سطح حرفه مورد نظر؛ تدریس معلومات عمومی و اجتماعی؛ آشنایی با مسائل حقوقی و شناسایی تشکیلات و سازمانهای خاص ناشنوایان؛ آموزش یک رشته هنری.
ناشنوایانی که از هوش طبیعی برخوردار بودند، می‌توانستند این برنامه را در مدت دو سال تمام کنند. کسانی که به علت داشتن نقص دیگر، از جمله دیرآموزی، نمی‌توانستند تا این حد دارای سواد و زبان شوند، در حرفه‌هایی که کمتر احتیاج به زبان دارد، از جمله نقاشی و لوکس‌سازی و تجاری ساده مشغول به کار می‌شدند.
در این کلاسها افزون بر آموزش زبان و تلفظ, زبان اشاره استاندارد شده ایرانی نیز تدریس می‌شد. به عبارت دیگر روش مورد استفاده روش آمیخته بود. با استفاده از این روش، ناشنوایان می‌توانستند مقصود خود را تا حد امکان از طریق گفتار و اشاره بیان کنند و از مقصود طرف، از طریق لب‌خوانی و مشاهده اشاره‌ها آگاه شوند.
برای تدریس در کلاسهای اکابر ناشنوایان، کتاب ویژه‌ای تهیه شده بود. معلمان این کلاسها با همکاری آموزشگاه کرولالهای باغچه‌بان، ضمن کار، یک دوره تخصصی می‌دیدند.
مأخذ:
باغچه‌بان, ثمینه، بهره ناشنوایان, تهران, امیرکبیر, بی‌تا. ص 60-61.
ثمینه باغچه‌بان  
تاریخ ثبت در بانک 29 اردیبهشت 1399