| کد | jr-29083 |
|---|---|
| عنوان اول | بروسترِ پسر، جان |
| عنوان دوم | نقاش ناشنوای امریکایی |
| نویسنده | نینا فلچر لیتل |
| نویسنده | هری جی لانگ |
| مترجم | محبوبه مرشدیان |
| مترجم | حجت الله نیکویی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد اول |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| محل چاپ مجموعه | تهران |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 248 |
| شماره صفحه (تا) | 250 |
| زبان | فارسی |
| متن |
بروسترِ پسر، جان ، نقاش ناشنوای امریکایی. در سی‌ام مِی 1766 در همپتون در ایالت کانتیکت متولد شد. او تنها عضو ناشنوای خانواده بود، و در طول چند دهه نخست قرن نوزدهم، به یکی از موفق‌ترین نقاشان دوره‌گرد نیو انگلند تبدیل شد. نخستین بار در دفتر خاطرات دست‌نویس کشیش جیمز کاگز‌ول اهل اسکاتلند، در ویندهم ، در ایالت کانتیکت به بروستر اشاره شده است. او در سیزدهم دسامبر 1790، چنین یادداشت کرده است: پسر دکتر بروستر، جوانی کرولال، عصر به اینجا رسید. او فوق‌العاده خلاق است و ذوق سرشاری در نقاشی دارد و می‌تواند به خوبی بنویسد و با علایم و اشاره‌ها صحبت کند، به گونه‌ای که به روشهای مختلف، می‌توان متوجه حرفهای او شد. او اینجا اقامت کرد. در هفتم فوریه 1971، کاگز‌ول، دوباره چنین نگاشته است: هنگامی که به خانه رسیدم، بروستر، جوان کرولال، در خانه‌ام بود... به نظر می‌رسد که طبع و قریحه‌ای خوب و ذهنی مبتکر دارد. به سختی می‌توانم با او گفت‌وگو کنم؛ چرا که با اشاره‌های او آشنایی ندارم. در اواخر قرن هجدهم، این مرد جوان، مدت کوتاهی نزد کشیش جوزف استوارد اهل هارتفورد به یادگیری نقاشی پرتره پرداخت و به رغم برخورداری اندک از آموزش رسمی، از همان آغاز، سفارشهایی را برای خانواده و دوستان در کانتیکت پذیرفت. با این همه، ازدواج برادرش رویال با دورکاس کافین , اهل باکستون ، واقع در ماین در سال 1795 بود که او را به فعالیت حرفهای به عنوان نقاش دوره‌گرد، رهنمون شد. رویال، تنها پزشک باکستون شد و در سال 1798، جان نیز نزد او رفت و سرانجام، همان جا با خانواده برادرش در ماین، مستقر شد و خانه‌ای ساخت. زندگی نقاشان دوره‌گرد در اوایل قرن نوزدهم، آن چنان آسان نبود و مستلزم مسافرتی دایمی با اسب و یا پیاده بود و همچنین، ارتباط دایمی داشتن با افراد غریبه در محیطهای نا‌آشنا، همانند مسافرخانه‌های پُرجمعیت و یا خانه‌های شلوغ مشتریان بود. با توجه به ناتوانی بروستر در شنیدن و صحبت کردن، همین که نهایتاً قادر شد کاملاً روی پای خود بایستد، ناشی از شجاعت و پشتکار او بود. او برای پی‌گیری حرفه‌اش در روزنامه شهرهای مختلف، آگهی می‌داد، در راههای فرعی و پرپیچ و خم شمال نیو انگلند، به مسافرت می‌پرداخت و بارها به شهرهای ساحلی ایالتهای ماساچوست و ماین می‌رفت. چهره خواهران بروستر، به دست او به وضوح ترسیم شده است. شیوه او در استفاده از قلم‌مو، ماهرانه و دقیق بود و سایه‌روشن صورتی‌رنگ او در نهایت، به رنگ صورتی گل رُز درآمده که ته مایه خاکستری نیز دارد. با این همه، شاخص‌ترین بُعد شباهت مملو از احساس او، خاطره‌انگیزی رابطه فردی بسیار نزدیک اوست با افراد مدل وی که شاید بتوان گفت به تمرکز تمام عیار در حین نقاشی در دنیای ساکت او می‌انجامیده است. در بهار 1817، واقعه‌ای رُخ داد که باید آن را تصمیمی سرنوشت‌ساز برای بروستر، محسوب کنیم. در پانزدهم آوریل این سال، مرکز شبانه‌روزی آموزش و تدریس به افراد کرولال کانتیکت در هارتفورد، افتتاح شد. بروستر، این خبر را از دکتر میسون فیچ کاگز‌ول ، پسر کشیش جیمز کاگز‌ول شنید؛ چرا که دختر دکتر، یعنی آلیس نیز ناشنوا بود. کاگز‌ول، شخصیتی پیشگام در تأسیس این مدرسه بود و نخستین کلاس آن، هفت شاگرد داشت، از جمله: آلیس کاگز‌ولِ کوچک و جان بروستر کوچک و جان بروستر پسر. بروستر، که آن زمان 51 سال داشت و حداقل، بیست سال را با موفقیت و استقلال پشت سر گذاشته بود، ششمین شاگردی بود که در این مدرسه پذیرفته شد. وی همانگونه که در جوانی نوشتن و استفاده از اشاره را آموخته بود، امیدوار بود که از طریق آموزش حرفهای و تخصصی، لب‌خوانی و گفتار را نیز بیاموزد. او در طول سه سالی که در مدرسه زندگی می‌کرد، خود را از لحاظ مادی تأمین می‌نمود، کاری که کمتر کسی در آن مدرسه قادر به انجام دادن آن بود. او در سال 1820 آنجا را ترک کرد تا نقاشی در ماین و سایر مناطق، نقاشی را ادامه دهد. او در زندگی خود، صدها پرتره و مینیاتور را به تصویر کشید و اکنون، او را یکی از ماهرترین نقاشان محلی نیو انگلند می‌دانند. نمونه‌های عالی نقاشیهای بروستر، در اماکن زیر یافت می‌شود؛ موزه موسسه یورک، در شهر ساکو، واقع در ماین؛ انجمن تاریخی اولد نیوبری در شهر نیوبری پورت ، واقع در ماساچوست؛ انجمن تاریخی ایالت نیویورک، کوپرزتاون نیویورک. از دوره‌های خاصی از زندگی بروستر، اطلاعی در دست نیست. در 1983، جویس هیل ، گزارشی درباره کارهای هنری بروستر منتشرکرد و در آن آورد که این هنرمند خانه به دوش، در دسامبر 1799، در شهر پوکیپسی ، از توابع نیویورک، آگهی داده است که: «کارم را شروع کرده‌ام. با وجود این، هیچ تابلوی نقاشی یا مینیاتوری که در طول اقامتش در آن شهر، خلق شده باشد، با قطعیت، شناسایی نشده است. متخصصان، پنج سال جست‌وجو کردند تا نهایتاً یکی از شاهکارهای او را یافتند. نقاشی «کامفورت استار میگات و دخترش لوسی»، در سال 1799 کشیده شد و با قیمتی کمتر از پانصد دلار به فروش رفت. این نقاشی در 1988، در یکی از حراجهای شخصی به نام ساتبی ، بیش از هشتصد هزار دلار فروخته شد. در 1980، موزه هنرهای امریکایی ویتنی در نیویورک سیتی، نمایشگاهی با عنوانِ «نقاشان مردمی امریکا در سه قرن اخیر» برگزار کرد. در میان 140 اثر هنری از 37 هنرمند، شش تابلوی نقاشی از بروستر به طور چشمگیری نمایش داده شد. در این نمایشگاه، تابلویی از چهره غم‌انگیز کلنل کاتز و تابلوی دیگر از همسر کاتز، الیزابت اسکامان (مربوط به سالهای 1795-1800) و پرتره یک دختر گِرد صورت که پرنده‌ای در دستانش بود به نمایش گذاشته شد. پرتره‌های رنگ روغن او توسط انجمن تاریخی کانتیکت، کتابخانه و موزه دایر یورک در ماین و ماساچوست، انجمن تاریخی نیوبری قدیم، موزه هنرهای زیبا و روستای قدیمی استور بریج، نگهداری می‌شوند. بروستر، مانند ویلیام مرسر و آگوستوس فولر ، دو چهره‌نگار ناشنوای دیگر در این دوره، هرگز ازدواج نکرد. او در یازدهم آگوست 1854، در 88 سالگی در بوکستون لاور کرنر واقع در ماین، درگذشت. مأخذ: DPAS, P. 54-57; GEDPD, Vol. 1, P. 156-157. نینا فلچر لیتل ؛ هری جی. لانگ ترجمه محبوبه مرشدیان؛ حجت‌الله نیکویی |
| تاریخ ثبت در بانک | 29 اردیبهشت 1399 |