| کد | jr-27397 |
|---|---|
| عنوان اول | آرشیو فیلم دانشگاه گالودت |
| عنوان دوم | فیلمهای مربوط به ناشنوایی موجود در بایگانی دانشگاه گالودت |
| نویسنده | جان اس اسکوچمن |
| مترجم | لقمان سرمدی |
| عنوان مجموعه | دانشنامه ناشنوایان (دانا) ـ جلد اول |
| نوع | کاغذی |
| ناشر | موسسه فرهنگی هنری فرجام جام جم |
| محل چاپ مجموعه | تهران |
| سال چاپ | 1388شمسی |
| شماره صفحه (از) | 1 |
| شماره صفحه (تا) | 4 |
| زبان | فارسی |
| متن |
آرشیو فیلم دانشگاه گالودت، فیلمهای مربوط به ناشنوایی موجود در بایگانی دانشگاه گالودت. مجموعة فیلم جورج دبلیو ودیتز ، شهرت جهانی دارد. این مجموعه در 1982، به عنوان بخشی از مجموعة مربوط به ناشنوایی در بخش بایگانی دانشکدة گالودت در واشنگتن دی. سی. تشکیل شد و بیانگر تلاش برای حفظ تاریخ فرهنگی جامعة ناشنوایان بود؛ اگرچه بسیاری از ناشنوایان، ظاهراً از طریق دیداری ارتباط برقرار می‌کردند. این مجموعه که دربارة ناشنوایی بود، در وهلة اول، شامل موضوعات چاپ شدة صنعتی، و در کل، شامل تصاویر، نوارهای ویدئویی و فیلمهایی با تصاویر متحرک بود. این نوارهای ویدئویی و فیلمها، مجموعة فیلم ودیتز را تشکیل دادند. فیلمهای انجمن ملی ناشنوایان: این مجموعه، به افتخار ودیتز، نامگذاری شد و در اصل، شامل فیلمهایی بود که انجمن ملی ناشنوایان، تولید کرده بود. ودیتز که معلمی ناشنوا بود، چندین سال در مدرسة ناشنوایان و نابینایان کلرادو تدریس می‌کرد و هفتمین سرپرست انجمن ملی ناشنوایان امریکا بود. او زبان اشاره را باعظمت‌ترین هدیه‌ای که خداوند به ناشنوایان اعطا کرده، معرفی کرد و باعث شد انجمن ملی ناشنوایان، زبان جامعة ناشنوایان را ضبط کند. او یکی از مربیان گفتارگرایی بود که سرپرستی چندین مدرسة شبانه‌روزی را در آغاز قرن بیستم، عهده‌دار شد. رهبران انجمن ملی ناشنوایان، نگران از بین رفتن زبان اشارة امریکا بودند. با نظارت ودیتز، انجمن ملی ناشنوایان، مبلغی را فراهم آورد تا فیلمهایی را با چندین تن از استادان زبانِ اشاره، برای نسل آینده، تهیه است. این مجموعه، که شامل شعر، سخنرانی و خاطرات است، از 1910 تا 1920 تهیه شد و در آنها از پلانهای فیلمهای 35 میلیمتری با دوربین بدون حرکت، استفاده شده است. این فن با بسیاری از فیلمهایی که در دوران ساخت فیلمهای صامت و با انگیزة تجاری تولید شده بودند، قابل قیاس بود. برای کاهش خطر آتش گرفتن و فاسد شدن که در فیلمهای سلولزـ نیتراتی طبیعی بود، این فیلمهای اصلی به فیلمهای استات مدرن و شانزده میلیمتری تبدیل شدند و نسخه‌ای از آنها به کتابخانة کنگره و دانشکدة گالودت، فرستاده شد. کسانی که در این فیلمها ترسیم شده‌اند، هم خوانندگان شنوا و هم ناشنوا بودند که نام آنها به این ترتیب است: ادوارد ام. گالودت (بنیانگذار و نخستین رئیس دانشکدة گالودت)، ادوارد ای. فای (معاون رئیس‌جمهوری و عضو هیئت علمی دانشکدة گالودت)، جان بی. هاتکیس و آمس جی. وراپر (هر دو عضو هیئت علمی دانشکدة گالودت)، توماس اف. فاکس (مدیر مدرسة فنوود نیویورک)، رابرت پی. مک گِرِگور (معلم اوهایو و رهبر ناشنوایان)، ماری دبلیو. ارد (معلم میشیگان )، ویلیس هوبارد (رهبر و معلم میشیگان)، جورج تی. دافرتی (رهبر و شیمیدان)، رورند جیمز اچ. کلاود (معلم و مبلّغ جامعة ناشنوایان)، وینفیلد ای. مارشال (اجرا کنندة ماهر شعرها و روایتها به زبان اشاره). همچنین، خود ودیتز نیز طی درخواستی پُر شور، خواستار ثبت زبان اشاره شد که نمایش آن، امروزه نیز باعث برانگیختن احساسات تماشاچیان می‌شود و اشک آنها را سرازیر می‌کند. فیلم ودیتز، تنها فیلمی است که برای کسانی که قادر به درک زبان اشاره نیستند، زیرنویس شده است. استناد کاملی از عنوانهای این فیلمها در مجموعة خدمات پخش رسانه‌های گروهی گالودت، فهرست شده است. قسمتهای خاصی از فیلم «خاطرات هارتفورد قدیم» را جان هاچتکیس به زبان اشاره ساخته است. او دربارة خاطراتش از نخستین مدرسة دولتی دایمی ناشنوایان در نیویورک، صحبت کرده است، مدرسة ناشنوایان امریکا در غرب هارتفورد کانتیکت ، قرار گرفته است. هاچتکیس، داستانهایی را به زبان اشاره و پانتومیم بازی کرد و در آنها به لورنت کلرک اشاره کرده است. این فیلم، مورد علاقة خاص دانش‌آموزان زبان اشارة امریکا، زبان‌شناسان و عموم مردم است. تولیدات نمایشنامه‌ای: در سالهای 1929 و 1930، با تبدیل صنعت فیلم تجاری از فیلمهای صامت به تصاویر گویا و متحرک، جامعة ناشنوایان، که طرد شده بودند، به اصل خود بازگشتند. هنرپیشگان ناشنوا، می‌خواستند که نمایشنامه‌هایی از طریق تماشاچیان خاص خود و برای آنها تهیه و اجرا کنند. با نظارت امرسون رومرو ، هنرپیشة فیلمهای صامت ناشنوایان، اهالی نیویورک، گروه تئاتری را در 1934 تشکیل دادند که خود آن را اداره می‌کردند. بسیاری از مراکز شهری که ناشنوایان قابل توجهی داشتند، این اقدامات را تکرار می‌کردند تا گروههای تئاتر را تشکیل دهند. اگرچه این هنرپیشگان از طریق شغلهای دیگر، زندگی خود را می‌گذراندند، به مهارتهای نمایشی خود نیز ادامه دادند. این اقدامات، نهایتاً منجر به تأسیس تئاتر ملی ناشنوایان در 1976 شد و هنرپیشگان ناشنوا، در فیلم «فرزندان خدای کوچک‌تر » در برادوی در صحنة تجاری حضور یافتند. ناشنوایان بی‌باک و شجاع، گاهی این محصولات را با دوربین، فیلمبرداری می‌کردند که برخی از آنها در مجموعة ودیتز آمده است. فیلمهای اصلی، نمایشنامه‌هایی بودند که دانشجویان دانشکدة گالودت، آنها را اجرا کردند. نمایشنامة اول میکادو «امپراتور ژاپن»، در1947 اجرا شد که با تنظیماتی از نمایشنامه‌های یونان و نمایشنامة شکسپیر، مثل ادیپ رکس و هملت، تهیه شد. این نمایشنامه‌ها در فیلمهای شانزده میلیمتری تهیه شدند و معمولاً اعضای هیئت علمی آنها را فیلمبرداری می‌کردند. افزون بر انتخابات کلاسیک، نمایشنامه‌های معاصر از دهة 1940 تا 1980 تهیه شدند. این بخش از مجموعه، شامل فیلمهایی بود که بر نسخة زبان اشارة آرسنیک و تور کهنه تأکید داشت و در اوایل دهة 1940، موفقیتی در برادوی بود. دانشجویان دانشکدة گالودت، با نظارت اریک مالزکهن ، تصمیم گرفتند به این موفقیت دست یابند. نکتة جالب توجه‌تر اینکه در 1942، تهیه‌کنندگان نمایشنامه، نه تنها به دانشجویان اجازه دادند در محوطة دانشکده، تئاتر اجرا کنند، بلکه از آنها دعوت کردند که به نیویورک آمده، نسخة زبان اشارة خود را در صحنة برادوی اجرا کنند. این نمایشنامه، در جامعة ناشنوایان، برای نخستین بار، در نمایشنامه‌ای به زبان اشاره و به همت هنرپیشگان ناشنوا در تئاتر عمومی اجرا شد. اگرچه این نمایشنامه از لحاظ کیفی ضعیف بود، بخشهایی از آن به زبان اشاره در برادوی، اجرا شد. ارنست مارشال و فیلمهایی برای تماشاچیان ناشنوا: افزون بر نمایشنامه‌های فیلمبرداری شده، شماری از فیلمسازان ناشنوا نیز فیلمهایی را برای تماشاچیان ناشنوا تهیه کردند. فیلمها بیشتر در انجمنهای ناشنوایان، نمایش داده می‌شد و ویژة کسانی بود که زبان اشاره را می‌فهمیدند؛ گرچه دیگر تماشاچیان ناشنوا نیز دعوت می‌شدند. با تبلیغ این فیلمها، تماشاچیان ناشنوای بسیاری جذب آنها شدند و چند تن از ناشنوایان، فیلمهایی تفریحی تهیه کردند. ارنست مارشال، فیلم‌سازی برجسته در جامعة ناشنوایان نیویورک بود. مارشال، صادقانه فیلمهای خود و فیلمهایی را که مسئولیت آنها را به عهده داشت، حفظ کرد. تا کنون، نسخه‌هایی از نوار ویدئویی فیلمش به او داده شده و او قول داده است که سرانجام، این فیلمها را به مجموعه اهدا کند. او این موضوعات را همراه نسخه‌هایی از موضوعات چاپ شدة آلبوم بریدة جراید و همچنین، مصاحبه‌های تاریخی و شفاهی از خاطراتش به عنوان یک فیلم‌ساز، تهیه کرده است. مارشال، خود، ثمرة خانواده‌ای ناشنوا بود و خانواده و نسلهای گذشتة او، همگی ناشنوا بودند. عموی وی، وینفیلد مارشال ، یکی از کسانی است که نام او در یکی از فیلمهای اولیة انجمن ملی ناشنوایان آمده است. او که در 1931، از مدرسة ناشنوایان نیویورک (فنوود) دانش‌آموخته شد، سریعاً به عضویت گروه تئاتر ناشنوایان درآمد. وی استعداد خود را در تئاتر و علاقه‌اش به آن را تصویربرداری و خلق تصاویر متحرک، ترکیب کرد. این علاقه، همزمان با پیشرفتهای شرکت ایستمن‌ـ کداک بود. این شرکت، روش فیلمبرداری فیلم شانزده میلیمتری کداک سینما را در 1923، روش استاندارد هشت را در 1932 و کداچرم را در 1935 طراحی کرد که در این روشها فیلمسازان آماتور، مثل مارشال، حضور داشتند. مارشال، همچنین مهارتهایش را به عنوان آپاراتچی افزایش داد و به مدت چندین سال، فیلمهایی را برای سازمانهای ناشنوایان در سراسر نیویورک ساخت. در نتیجه، او به فیلمهای دیگر که مورد علاقة جامعة ناشنوایان بود، دست یافت. برای نمونه، بسیاری از مدارس ناشنوایان، به طور عادی، مشق نظامی را برای هنگ دانش‌آموزان پسر در نظر داشتند که به عنوان کارآموزان نظامی، آموزش می‌دیدند. تمرینات صامت سپاه نظامی مدرسة ناشنوایان نیویورک، در این فیلمها، یکی دیگر از موضوعات جالب بود. مارشال، به عنوان آپاراتچی، به این فیلمها دست یافت و توانست از این فیلمها نسخه‌ای تهیه کند که این نسخه‌ها امروزه در حال حاضر، بخشی از مجموعة ودیتز است. مارشال، فیلم سازی را از سالهای 1937 تا 1963 ادامه داد. او، بدون هیچ کمک مالی، وسایل مورد نیاز فیلم خود را می‌خرید. در واقع، او به هنرپیشگان ناشنوا متکی بود و آنها با وجود اینکه امیدی به سود بردن از فروش بلیت فیلمهایشان نداشتند، برای این کار، وقت می‌گذاشتند. مارشال و همکاران ناشنوایش که بعدازظهرها، آخر هفته‌ها و در تعطیلات کار می‌کردند، نهایتاً نُه فیلم بلند را تهیه کردند که این فیلمها به این ترتیب‌اند: «خیلی دیر است » (1937)، «قدرت جادویی جادوگران » (1938)، «بدهی » (1955)، «اعتراف » (1956)، «چهره‌ای در کف میخانه » (1959)، «ده میخانه در یک شب » (1961)، «همسایه » (1961)، «روش اندوهناک » (1962)، «یک قالب صابون » (1963). نویسندگان ناشنوا، اغلب، متنهای این فیلمها را می‌نوشتند؛ اما برخی از این فیلمها تنظیماتی از نمایشنامه‌های کلاسیک بودند که آنتوان چخوف و گی دوموپاسان ، سامان داده بودند. مارشال، خود برخی از این فیلمها را کارگردانی کرد. امرسون رومرو، «یک قالب صابون» را و خانم ناشنوایی با نام کاتلین فتین ، «روش اندوهناک» را کارگردانی کرد. فیلمهای خانگی: افزون بر فیلمهای انجمن ملی ناشنوایان، فیلمهای مارشال و نمایشنامه‌هایی که فیلمبرداری شده بودند، رسانه‌های دیداری دیگری نیز مورد علاقة جامعه ناشنوایان بودند که دو گروه از فیلمهای شانزده میلیمتری شایان ذکر است. انجمن ناشنوایان بالتیمور ، وقایع اجتماعی انجمن را که شامل گردشها، جشنهای سالانه و مسابقات ورزشی بود، نشان می‌داد. مجموعة دیگری که لودویگ کندی ، تهیه کرده بود، وقایع اجتماعی در جامعة ناشنوایان را در دهه‌های 1930 و 1940 نشان داد. این دو گروه فیلم‌سازی، برای بررسی در زمینه‌های فرهنگ عامة زندگی مردم، تاریخ اجتماعی و زبان‌شناسی آموزنده بودند. استفاده از مجموعه: مجموعة عمومی جداگانه‌ای از این ابزار بصری وجود ندارد. همچنین، از آنجا که اغلب این فیلمها زیرنویس شده نیست، استفاده‌کنندگان باید با زبان اشارة امریکایی آشنا باشند و یا رابطی، این فیلمها را برای آنها شرح دهد. تنها اطلاعات باقی‌مانده، به عنوان بخشی از فهرست خدمات پخش رسانه‌های گروهی گالودت، چاپ شده است. اگرچه مسئول قسمت بایگانی، تخمین می‌زند که تنها سی درصد فیلمها فهرست شده‌اند، این مجموعه، جدیدترین اطلاعات را در بردارد و از طریق کتابخانة دانشکده، رایگان، پخش می‌شود. دانشکده، همچنین نوار ویدئویی 34 دقیقه‌ای را با نام «هدیة گرانبهای ما » که در استودیو تلویزیون در 1982 تهیه شده بود، کرایه می‌داد و یا می‌فروخت. این نوار ویدئویی، شامل شرح مختصر و مقدماتی زبانِ اشاره است. فیلم ضبط شده و نوار ویدئویی، از گزیده‌های داستانها، شعر و نمایشنامه‌های دانشکدة گالودت تشکیل شده است. این گزیده‌ها در سالهای 1910 تا 1980 تهیه شدند. از آنجا که این ابداع، بسیار جدید است، هدف اولیة آن، توجه به فیلمهای ناشنوایان و تشویق به اختصاص دادن موضوعات بصری به جامعة ناشنوایان بود. با این دستاورد در 1982، چندین بخش اصلی دیگر به مجموعه افزوده شد. انتظار می‌رود این مجموعه، که امروزه بزرگ‌ترین مجموعة فیلم است، به رشد خود ادامه داده، مجموعة جداگانه‌ای را به وجود آورد. مأخذ: GEDPD, Vol. 3, P. 279-281. جان اس. اسکوچمن ترجمة لقمان سرمدی |
| تاریخ ثبت در بانک | 16 اردیبهشت 1399 |