| کد | jr-10014 |
|---|---|
| عنوان اول | سناریوی ناتوانی جسمی راهبرد طراحی محیط مصنوع |
| عنوان مجموعه | همایش ملی مناسب سازی محیط شهری (تهران، پژوهشکده مهندسی و علوم پزشکی جانبازان- 1385) |
| نوع | کاغذی |
| محل چاپ مجموعه | تهران |
| سال چاپ | 1385شمسی |
| زبان | فارسی |
| موضوعات | آیین شهروندی ، ناتوانی جسمی ، انزوای اجتماعی ، حقوق شهروندی ، حس تعلق |
| متن |
شهر مکانی است که شهروندان آیین شهروندی را به جا می آورند و شهر «مدنیت» می یابد. در چنین شهری شهروندان در تعامل با یکدیگرند و ارتباط چهره به چهره هویت خاصی را احساس می کنند و حس تعلق به مکان را افزایش می دهند. برخی در شرایط، بخشی از شهروندان بر اثر حادثه یا به طور مادرزاد – برای همشیه یا به طور موقت – بخشی از توانایی جسمی خود را از دست می دهند. این شهروندان زمانی معلول محسوب می شوند که توسط جامعه مدنی شهری منزوی شوند یا به دلایل کالبدی انزوا گزینند. به عبارتی، افراد ناتوان جسمی بخشی از حقوق شهروندی را از دست داده و نمی توانند آیین شهروندی را به طور کامل به جا آورند. پژوهش حاضر با رویکرد توجه به خلق فضای شهری که توانایی پاسخگویی به نیازهای کلیه افراد ذینفع و به طور خاص افراد ناتوان را داشته باشد، تدوین شده است. در این مقاله در ابتدا تاثیر روان شناختی عدم دسترسی به فضای شهری مورد بررسی قرار خواهد گرفت، سپس راهبردهایی که می تواند تاثیرات منفی اجتماعی – روان شناختی ناتوانی جسمی را در افراد کاهش دهد، بررسی خواهد شد و در پایان نمونه های این تمهیدات معرفی خواهد گردید. در پایان در این مقاله استنتاج شده است که در فرایند طراحی و برنامه ریزی محیط مصنوع، اعم از یک ساختمان یا برنامه ریزی و طراحی شهر، سناریوی ناتوانی جسمی به عنوان راهبرد طراحی در نظر گرفته شود. |
| تاریخ ثبت در بانک | 18 مرداد 1395 |