کد ts-25069  
عنوان اول تعیین اثربخشی برنامه ادراکی-حرکتی جانستون و رامون بر مهارت‌های حرکتی درشت کودکان با آسیب بینایی 10-7 ساله  
نویسنده فاطمه قاسمی فرد  
استاد راهنما هوشنگ میرزایی  
اسناد مشاور سید علی حسینی  
اسناد مشاور عباس ریاضی  
نوع کاغذی  
دانشگاه دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی  
مقطع کارشناسی ارشد  
رشته کار درمانی  
سال دفاع 1398شمسی  
زبان فارسی  
چکیده هدف: یکپارچگی حواس مختلف با یکدیگر در قالب فعالیت‌های ادراکی-حرکتی می‌تواند منجر به ارتقاء حوزه‌های مختلف رشد فیزیکی، ادراکی، شناختی و اجتماعی شود. کاهش دریافت محرکات بینایی در کودکان با آسیب بینایی، رشد مهارت‌های حرکتی از قبیل مهارت‌های حرکتی درشت را با مشکل مواجه می‌کند. مطالعات محدودی در زمینه مداخلات حرکتی در این کودکان انجام شده است و چارچوب مشخصی در ارائه تمرینات نداشته است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه درمانی ادراکی-حرکتی مبتنی بر پروتکل جانستون و رامون بر ارتقاء مهارت‌های حرکتی درشت کودکان 10-7 ساله با آسیب بینایی می‌باشد. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، از 140 کودک 10-7 سال با آسیب بینایی در مدارس نابینایان و کم‌بینایان شهر تهران که شامل نرجس (دخترانه)، خزائلی و محبی (پسرانه) می‌باشد، 24 کودک دارای معیارهای ورود به مطالعه بودند و با تخصیص بلوک‌های تصادفی به صورت 1:1 به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند. برنامه ادراکی-حرکتی بر مبنای پروتکل درمانی جانستون و رامون طراحی شد و با توافق بالای 75 درصدی پانل خبرگان که متشکل از 4 نفر از اعضاء دپارتمان کاردرمانی دانشگاه علوم بهزیستی و توان بخشی و 1 نفر اپتومتریست دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله بود، تایید گردید. گروه مداخله، این برنامه را به مدت 2 ماه، هفته‌ای 3 جلسه 45 دقیقه‌ای (24 جلسه) دریافت کردند. مهارت‌های حرکتی درشت هر دو گروه در سه مرحله پیش‌آزمون، پس‌آزمون و یک ماه بعد و بدون دریافت مداخله به منظور پیگیری، به وسیله نسخه دوم آزمون عملکرد حرکتی کودکان (MABC-2) و نسخه دوم آزمون مهارت‌های حرکتی درشت (TGMD-2) سنجیده شد. تحلیل داده‌ها با آزمون‌های شاپیرو ویلک، فریدمن، من-ویتنی، بونفرونی و معادلات برآورد تعمیم یافته و به وسیله نسخه 22 نرم افزار SPSS انجام گردید. سطح معنی داری نیز 05/0 لحاظ گردید. یافته‌ها: در گروه مداخله و شاهد (به ترتیب)، کودکان با میانگین سنی 1/1±2/9 و 2/1± 3/8 حضور داشتند. در گروه مداخله اغلب مهارت‌های حرکتی درشت، افزایش معنی داری داشت (05/0(P-value<. در آزمون MABC-2، خرده آزمون‌های گرفتن-هدف‌گیری و تعادل و در آزمون TGMD-2، خرده آزمون کنترل شی افزایش معنی داری نسبت به قبل از مداخله و گروه شاهد داشتند (05/0 (P-value<که این افزایش تا یک ماه بعد از مداخله باقی ماند. در آزمون TGMD-2، خرده آزمون جابه‌جایی در هیچ‌کدام از گروه‌ها تغییر معناداری نسبت به قبل از مداخله نداشت (05/0.(P-value < نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد استفاه از این برنامه درمانی ادراکی-حرکتی بتواند در ارتقاء مهارت‌های حرکتی درشت کودکان با آسیب بینایی تأثیر ماندگاری داشته باشد؛ لذا پیشنهاد می‌شود در کارهای تحقیقاتی دیگر از این برنامه در کودکان با آسیب بینایی استفاده گردد.
 
تاریخ ثبت در بانک 15 دی 1398